Deze week gaat de film Infiltrant in première in de bioscoop. Infiltrant is een soort Nederlandse Donnie Brasco, de film uit 1997 met Johnny Depp als politie-infiltrant en Al Pacino als maffioso die zich over hem ontfermt.
Gouden Kalf-winnaar Nasrdin Dchar speelt in Infiltrant politieagent Samir, die undercover gaat in een criminele Marokkaanse familie. Samir krijgt een nieuwe identiteit, maar hij worstelt al snel met de loyaliteit tegenover zijn nieuwe, warme “familie”. Vooral met Abdel wordt hij al snel close vrienden, bijna als broers. Hij vervreemdt van zijn oude leven doordat hij een slechte band heeft met zijn moeder en doordat zijn kille politiechef hem op cruciale momenten totaal niet steunt.
Kaal en kil
Een soundtrack is vrijwel afwezig in Infiltrant en er wordt ook weinig gepraat. Die stilte ondersteunt mooi de eenzaamheid van de hoofdpersoon. Maar het maakt de film ook heel kaal en kil. De film blijft oppervlakkig, bijvoorbeeld als het gaat om de relatie tussen Samir en zijn ouders. Waarom wordt die niet wat meer uitgelegd?
Acteur Nasrdin Dchar moet de film helemaal in zijn eentje dragen, en hoe goed hij dat ook doet, het is niet genoeg. Wat meer uitwerking van het verhaal, de personages en hun onderlinge relaties was niet verkeerd geweest.
Foto: Victor Arnolds
Punt. Of had jij nog wat?