Kunstwerken met lugubere piemels

Koes Staassen, afgestudeerd aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost maakt houtkooltekeningen van penissen. De kunstwerken zien er op het eerste gezicht wat luguber uit. Zo lijkt het bij één tekening alsof een penis wordt gespiesd op een puntige stok en een ander lijkt vastgeketend te zijn met kettingen. ‘Illusies,’ volgens Koes. ‘Als je goed kijkt, zie je dat er niets met de piemel gebeurt. De objecten liggen er naast.’

‘Ik ben eigenlijk super preuts. Daarom zeiden mijn docenten op de kunstacademie ook dat ik iets moest gaan tekenen waar ik me ongemakkelijk bij voelde. Ik ben eerst mezelf gaan tekenen en daarna vroeg ik me af: wat is nog spannender dan dit? Toen ben ik anderen gaan vragen om voor me te poseren.’

Heteroseksueel
De modellen worden niet herkenbaar in beeld gebracht, al kunnen de tatoeages wel verklappen om wie het gaat. Ook verwerkt Koes altijd de initialen van het model in zijn werk. Meestal vraagt hij vrienden om model te zijn, altijd heteroseksueel. ‘Mensen van de kunstacademie staan open voor veel dingen, dat is fijn.’

Koes gebruikt alleen modellen waar hij zelf geen seksuele aantrekkingskracht bij voelt. ‘Natuurlijk vind ik die mensen mooi, anders zou ik ze niet kiezen, maar ik voel geen lichamelijke impulsen bij hen.’ De attributen die te zien zijn op de tekeningen zijn een fantasie van de kunstenaar. ‘De pijnlijke taferelen zijn niet echt, ik verzin ze er bij. Ergens schaam ik me wel dat ik op zo’n manier naar een lichaam verlang.’

Confronterend
In het begin tekende hij alleen stijve piemels. ‘Dat is confronterender, maar ik vraag het niet van mijn modellen. Ik vind het niet zo nodig.’ Shockeren wil Koes niet. Wel hoopt hij dat mensen nog een keer extra naar zijn schilderijen kijken. ‘Dat mannen de pijn bijna voelen.’

Negatieve reacties krijgt Koes vrijwel niet. ‘Het is niet dat ik er met mijn ouders over praat, dat zou ik ongemakkelijk vinden. Het voelt toch een beetje privé. Ik vind het wel vervelend als mensen over mijn kunst praten als: die piemeltekeningen. Het is meer dan dat. Ik wil kunst maken waar je niet te veel over na hoeft te denken. Ik werk graag met onderbuikgevoelens en die kunnen heel plat zijn. Als je merkt dat je iemand zenuwachtig maakt, dan zit je goed. Mijn kunst moet als een spiegel zijn, iedereen kan zich er in herkennen.’

Dit verhaal is het laatste onderdeel van de serie ‘De Kunst Van Het Naakt’.