Deze zomer ben ik een maand in Indonesië geweest. Dat zal u als waarde lezer wellicht aan uw zitvlak oxideren, maar ik wil u toch vertellen dat dit geenszins een pretje, noch pleziertje is geweest. Docenten hebben namelijk nooit vakantie, ook niet tijdens die 11 vrije weken.
‘Weg met portfolio’s, Blackboard en meer van dit soort verdrietigmakend hbo-jargon’
Een maand lang op een afstand van 10.038,5 kilometer van station Tilburg vertoeven (bevestigd door de NS-app) deed ondergetekende namelijk primair om aan de grote, boze onderwijswereld te ontsnappen. Weg met portfolio’s, Blackboard, competenties, SLB’ers, Osiris en meer van dit soort verdrietigmakend hbo-jargon. En vooral ook weg van docenten, die toch over niets anders kunnen praten dan studenten, het gebrek aan vakanties en de verloedering van het onderwijs.
Vorig jaar schetste mijn verbazing, nadat de kater van de avond ervoor was weggetrokken, al dat diezelfde kater niet alleen was veroorzaakt door een student die ik in Bangkok tegen was gekomen. Nee, het kwam ook door een collega die een forse alcoholische bijdrage had geleverd. En daarom besloot ik dit jaar nóg langer opgevouwen te zitten in de economy class en mijn heil te zoeken in Indonesië.
‘Een kudde docenten en vrouwen met korte, pittige kapsels’
Tevergeefs. Zo heb ik in een 11-persoonsbusje gezeten met 5 locals, 9 docenten, 1 student en een chauffeur (in Indonesië past dat), een vulkaan beklommen met twee collega’s, mogen duiken tussen haaien, schildpadden en 2 studieadviseurs, en orang-oetans zien slingeren in de jungle boven een kudde docenten en vrouwen met korte, pittige kapsels.
Het lijkt inderdaad wel of alleen de docenten vakantie hebben, en ik kan u verzekeren dat alle mojito’s tot mijn grote verdriet niet hebben geleid tot een gevarieerder aanbod aan onderwerpen. Ik weet weer alles over het BSA op de HAN, de tentamens op de Fontys en het taalbeleid op de HvA.
‘Een maand lang docenten om je heen is vermoeiend’
En een maand lang docenten om je heen is vermoeiend, durf ik wel te stellen. En dan kan Plasterk wel aankomen met 3 procent loonsverhoging en een eenmalige uitkering, maar ik wil gewoon vakantie. Dus ga ik staken, maar niet als ik tijdens een van mijn 11 vrije weken in Barcelona, Berlijn, New York, Costa Rica of Oostenrijk zit.
Michael Doove is docent taal- en communicatieve vaardigheden aan de Juridische Hogeschool
Punt. Of had jij nog wat?