Column: adembenemende busreis

Afgelopen week werd ik eraan herinnerd hoe fijn die wintermaanden met de bus ook alweer zijn. Met mijn coupe á la wind stond ik samen met een paar honderd studenten te wachten op een bus. Zodra de deuren open gingen, begon de kudde te duwen. Heel handig, je hoeft zelf niet eens meer te lopen. Ik kwam tot stilstand midden in het pad van de bus. Ik kon me niet echt goed vasthouden, maar hard vallen kon ik toch niet met zoveel studenten als stootkussens om me heen. Na een minuut had ik het al bloedheet. Mijn lekker warme kleren zijn dus echt niet geschikt voor het reizen in een overvolle bus.

‘Zo dichtbij dat ik bij elke ademhaling meurende ochtendadem in mijn gezicht kreeg’

Mijn buurvrouw had ook een prachtig tomatenhoofd. Haar gezicht was zó dichtbij dat ik bij elke ademhaling haar nog naar de knoflook van gisteravond ruikende, meurende ochtendadem in mijn gezicht kreeg. Het liefste had ik haar een Smintje aangeboden, maar er was geen enkele mogelijkheid om bij mijn tas te komen. Even doorbijten dus.

‘Een jongen stond van achter tegen me aan te schuren’

Terwijl ik daar ongemakkelijk stond, vloog de bus alle kanten op. Ik denk dat de buschauffeurs onderling een spelletje spelen wie de meeste studenten om kan gooien. Nou, deze buschauffeur had een goede score hoor. Genietend van de bonkende muziek van een jongen naast mij, deed ik ‘een stapje naar voren en een stapje terug’. Alles om maar niet om te vallen. Een andere jongen stond van achter tegen me aan te schuren (ik hoop onbewust!) en ik begon steeds meer verschillende zweetluchtjes te ruiken. Ik besefte me opeens dat het net leek alsof ik op stap was. Behalve dan dat ik op stap kwaad mag worden als een jongen tegen me aan gaat schuren en dat ik mensen met een slechte adem gewoon ontwijk. Maar dat gaat in een bus dus niet. Ik ben alvast aan het oefenen met het inhouden van mijn adem.

Evi Kuunders is tweedejaarsstudent Communicatie in Breda.