Schuilend achter een tros bananen bespied ik het kersverse stelletje. Ze staan voor de Knorr-maaltijden. Ze zijn dus al aan het ‘wat-zullen-we-vanavond-eten’-en. Zó niet cool. Eens in de zoveel tijd staan we voor het grote dilemma: Negeer je je ex, of maak je een praatje?
‘Hij doet me niks – en ik moet mijn uiterste best doen dat te laten zien’
Mijn redenatie: misschien hebben ze me al gezien, iemand moet het meest volwassen zijn, het had ook die andere ex kunnen zijn. Let’s go.
Daar ga ik. De ‘hey’ mag niet te enthousiast zijn, maar ook niet te onverschillig. Hij moet niet denken dat ik nog geïnteresseerd ben. Maar ook niet dat ik een pesthekel aan hem heb. Hij doet me niks – en ik moet mijn uiterste best doen dat te laten zien.
‘Geven we elkaar drie zoenen? Een knuffel? Helemaal niks?’
‘Oh, hey’, zegt hij, verbaasd om mij te zien. Geven we elkaar drie zoenen? Een knuffel? Helemaal niks? Hij weet het ook niet. Het moment is nog ongemakkelijker dan de keer dat we betrapt werden.
Nonchalant slinger ik mijn winkelmandje heen en weer – dat ik zojuist opzettelijk heb volgegooid met groente en fruit. Een prima manier om me te profileren tijdens een spontane reünie met mijn ex en zijn nieuwe vlam.
‘Zou je dat nou wel doen?, denk ik met een blik op haar heupen’
Vanuit mijn broekzak verstoort de themesong van Ed, Ed & Eddy ons gesprek. ‘Sorry, deze moet ik even nemen. Leuk jullie te zien.’ En terwijl ik mijn telefoon opneem, hoor ik haar voorstellen om gewoon pizza te bestellen vanavond. Zou je dat nou wel doen?, denk ik met een blik op haar heupen. En nadat ik me ervan verzekerd heb dat niemand kijkt, leg ik het fruit en de groente weer terug. Niks mis met mijn heupen.
Terwijl mijn moeder me een mondelinge handleiding ‘hoe-je-niet-met-mannen-om-moet-gaan’ geeft, kijk ik het tweetal met afgunst na. Maar dat zal ik altijd ontkennen.
Eva-Lisa Janssen is derdejaarsstudent Communicatie in Breda.
Punt. Of had jij nog wat?