Recensie: Beauty and the Beast af en toe een mierzoete LSD-trip

De langverwachte remake van Disneyklassieker Beauty and the Beast draait sinds deze week in de bios. Een enigszins moderne vertaling van regisseur Bill Condon van een oude klassieker met diversiteit in de cast en Emma Watson als een feministische Belle.

Al in aanloop naar de première was er genoeg te doen over de film. Gastons rechterhand Le Fou is het eerste homoseksuele karakter in Disneys filmgeschiedenis, reden voor Maleisië om de film in eerste instantie te boycotten. Ook hoofdrolspeelster Belle Emma Watson zorgde voor opschudding door te poseren voor het Amerikaanse blad Vanity Fair. De ‘halfblote’ foto’s lieten weinig tot de verbeelding over, wat door veel media als ‘bijzonder’ werd bestempeld omdat Watson zich opwerpt als feminist.

Stockholmsyndroom
Voor de meesten onder ons is Beauty and the Beast een warme Disneyjeugdherinnering. Over een zelfstandige boekenwurm die uiteindelijk valt voor het innerlijk van het geharde beest, dat toch een lief en zachtaardig karakter blijkt te hebben. Typisch dat de feministische Watson zich leent voor een verfilming van een verhaal waarin de gevangene verliefd wordt op de persoon die haar vasthoudt. Iets met het Stockholmsyndroom?

Watsons eigen overtuigingen schijnen door in de remake: Belle haar satijnen schoentjes zijn vervangen voor leren laarsjes en in haar jurken zijn zakken gemaakt waar gereedschap in kan. De was doet ze niet met de hand, maar met een door haarzelf bedachte versie van een wasmachine met een tobbe. Echter ontbreekt het Watson aan persoonlijkheid om een sterke Belle neer te zetten.

Bombastische LSD-trip
Toch stelt de live-action remake niet teleur. Dankzij prachtige decors en outfits, waardoor je af en toe het gevoel krijgt in een bombastische en mierzoete Disney LSD-trip te zijn beland. Met name in de welbekende scene waar Belle haar eerste maal krijgt in het paleis. Het muzikale en theatrale in de film komt goed uit de verf en draagt bij aan een typisch Disneygevoel.