25 jaar geleden trapte Feije Oosterhof af als docent bij de Academie voor Sociale Studies (ASB) in Breda. De week voor de kerstvakantie ronde hij zijn laatste werkzaamheden af en trakteerde hij collega’s op een driegangendiner.
“Ik wilde graag iets teruggeven aan mijn collega’s. Daarom heb ik voor ze gekookt. Erwtensoep, hutspot, stoofpeertjes en een puddinkje. Vegetarisch en Hollands, geen poespas, wel met liefde bereid.”
Goede gesprekken
“Wat ik het meeste ga missen? Goede gesprekken met collega’s en studenten. Van het werk, tot de wereld om ons heen, onze kinderen en kleinkinderen, wat er die avond op tafel werd gezet. Dat vind ik heel waardevol.”
“Ik haalde altijd voldoening het uit het vak. De ontwikkeling van studenten in het onderwijs is bijzonder. Hoe zij zich ontpoppen van onzekere eerstejaars naar zelfbewuste, kritische jonge professionals. Docenten maken dat van dichtbij mee.”
Zwart gat?
“Er is me verteld dat een zwart gat na mijn pensioen onvermijdelijk. Nou, kom maar op. Stilzitten is niet aan mij besteed, dus ik ben er niet bang voor. Ik volg nu een deeltijd kunstopleiding en start in Eindhoven een buurtkeuken met vrienden. Daar breng ik in de praktijk waar we bij ASB de studenten op aansturen. Het samenbrengen en verbinden van mensen door ze gezamenlijk te laten koken en eten. Keukentafelgesprekken. Eigenlijk zorgt de keuken voor verbroedering.”
“Mijn studenten zou ik graag mee willen geven dat ze af en toe uit hun digitale bubbel mogen stappen. Het is lastig, in tijden van digitalisering. Maar ontmoet mensen, ga interacties aan en leer de ander kennen. Door het voeren van échte gesprekken leer je ook jezelf beter kennen.”
Punt. Of had jij nog wat?