“De ochtend start op het moment dat zijn gezicht begint te stralen”. Geen wijsheid van mij, maar een stuk vertaald uit een Arabisch lied. Daar wil ik nog wel eens naar luisteren, maar niet altijd. Wanneer ik vroeg in de morgen in de trein zit, kan ik mensen nog wel eens voor de gek houden. Dan heb ik mijn oortjes heel bewust uit mijn hoofddoek gestoken, want praten wil ik niet. Luisteren wel.
Sinds ik voor mijn afstudeerscriptie moet reizen, heb ik een nieuwe hobby ontdekt: in de buurt komen en luisteren naar alles wat rimpels heeft en grijze haren. Een ongewoon vermaak. Ik weet het.
Het is bijzonder om, al was het in de vorm van een glimlach, te communiceren met mensen die het levenspad hebben bewandeld waar ik net in stap. Zij, die ondanks alle toppen en dalen, zijwegen en afgronden, toch met positieve levensenergie naar een onbekende kunnen lachen. Zij die de ‘grote’ levensvragen voor zichzelf hebben beantwoord en nu met acceptatie voor de consequenties van deze antwoorden hun pad vredig afwandelen.
‘Kies je voor een studie of beroep dat je geld oplevert of kies je voor iets waar je passie voor voelt met minder inkomen?’
De levensvragen? Ja, je kent ze wel: kies je voor een studie of beroep dat je geld oplevert of kies je voor iets waar je passie voor voelt met minder inkomen? De partnerkeuze: neem je het risico met als mogelijk gevolg een pijnlijke breuk? Je stemrecht: aan welke politieke partij geef je deze uit? Of dan het netwerk dat je creëert: wie neem je mee en wie schop je eruit?
Ik merk dat ik me steeds vaker bevind op een scheidingspunt van wegen waarbij ik een van deze ‘grote’ keuzes moet maken. Dat maakt dat ik meer respect heb voor zij die deze keuzes al hebben gemaakt, de gevolgen ervan hebben ervaren en deze met vrede accepteren. Ook zij die hebben gekozen tussen goed en slecht in een tijd waar soms gekozen moet worden tussen slecht en slechter.
En waar ik dan echt vrolijk van kan worden: wanneer deze grijze, rimpelige oudere ook nog eens mijn bescheiden lachje met een vrolijke blik beantwoord. “Because nothing is more beautiful than a smile that has struggled trough years and tears”. En omdat ik later ook zo mooi wil kunnen lachen, ga ik nu gauw weer verder met mijn scriptie. Met voor jullie een samenvatting van wat ik deze stralende ochtend heb opgevangen: geluk schuilt niet in het bereiken van de bestemming, maar in het genieten van het onderweg zijn.
Maryam Kurdi is vierdejaarsstudent Social Work in Breda.
ook afstudeerdertje
Mooi column met een wijze gedachte! (Y)