Ken je dat? Dat iedereen (bezorgde ouders, nieuwsgierige vrienden, bemoeizuchtige neefjes en je zeurende overgrootoma) je in één week opeens allemaal dezelfde vraag stelt? Alsof ze het afgesproken hebben met elkaar.
En dan bedoel ik niet die ene simpele vraag die eens in de zoveel maanden naar je hoofd geslingerd wordt: “Goh Evi, hoe staat het nu in de liefde?” (Easy antwoord: helemaal niks). Nee, ik bedoel een vraag van een veel lastiger kaliber: “Evi vertel eens, wat ga je eigenlijk na je studie doen?” Het liefst zou ik dan ook willen antwoorden met “helemaal niks”. Maar waar dat bij vraag 1 het ideale antwoord is, aangezien mensen dan geen respons meer hebben en jij onopvallend een nieuw onderwerp aan kunt snijden, roept dat bij vraag 2 alleen maar meer vragen op. Want wie wil er nou helemaal niks doen na z’n studie? Juist ja, niemand.
‘Wie wil er nou helemaal niks doen na z’n studie?’
Maar wat wil je dan wel? Waar ik dacht dat ik me de komende maanden ‘slechts’ (lees dit met de juiste ironische toon) druk hoefde te maken over het schrijven van mijn meest meesterlijke marteling ooit (a.k.a. scriptie) moet ik ook nog even uitvogelen wat ik nou eigenlijk wil met mijn leven. Ik dacht dat ik dit soort van al had gedaan door een studie te kiezen, maar nu, vier jaar later, ben ik eigenlijk geen steek verder.
Want wat wil ik? Wil ik verder studeren? Wil ik mijn eigen bedrijf verder uitbouwen? Wil ik voor een baas aan de slag? Of zal ik deze keuze nog maar even uitstellen door eerst maar eens nader tot mezelf te komen tijdens een jaarlange rondreis in een of ander ver land? Wanneer ik een antwoord heb, beloof ik het te delen met jullie. Scheelt iedereen weer agenda’s bij elkaar leggen over wie op welke dag van de week de vraag aan me mag stellen.
Evi Kuunders is vierdejaarsstudent Communicatie in Breda
Harold
Gewoon doorgaan met waar je heel goed in bent? Columns schrijven?