Hij was óf een knappe man óf het waren z’n filters.
De bus arriveerde op het Leidseplein in Amsterdam en ik liep met zijn profiel in mijn handen alvast naar een leuk tafeltje. Een paar minuten later werd ik begroet door een man en keek ik om. Filters.
Het was een aantrekkelijke man hoor, daarover geen twijfel. Maar ook voor hem komt er ooit een dag dat hij precies weet waar de balans zit tussen Walden en Mayfair.
Enfin, daar zaten we met een biertje.
Het was na precies 43 seconden zo saai dat ik de volgende vraag op tafel gooide, en dat is echt m’n last card.
Ik in het Engels, want hij was Grieks: “So, tell me… what are your passions?”
Hij knipperde even. “Wow, that’s such a good question…” In de verte zag ik een bus aankomen bij de bushalte. Misschien dat ik ‘m net nog kon halen. Tevergeefs.
‘Ooit komt de dag dat hij weet waar de balans zit tussen Walden en Mayfair’
Een half uur later haakte hij z’n eigen verhaal af. “By the way, I know the answer to your question. About the passions!”
Oké, surprise me.
Hij raakte onder de tafel m’n knie aan en kwam dichterbij: “Emotions…”
Ik verslikte me in m’n Grolsch.
“Emotions?”
“Emotions.”
Hij meende ‘m. Wederom miste ik m’n bus.
“Tell me, what kind of emotions?”
Hij deinsde achteruit en keek naar de lucht voor inspiratie. Vervolgens voelde ik m’n knie weer ongevraagd aangeraakt worden. En meneer boog weer voorover.
“All.”
Ik herhaalde het alsof z’n woorden door m’n hersenpan galmden. “All…”
In de verte zag ik de bus arriveren en dat was mijn kans. Ik nam snel afscheid, betaalde beleefd m’n halve Grolsch en haastte me naar de bushalte.
Was er maar een filter die mensen ontheerlijkt in plaats van verheerlijkt. Is dat niet de bedoeling van filters? Of moet ik daarvoor upgraden?
Raffi Shahbaz Nazarian is derdejaarsstudent Film in Breda
Eva-Lisa
Deze columnist... Wat een eindbaas.