Tommie Sinke is tweedejaarsstudent Pabo in Breda en zet zich in zijn vrije tijd met hart en ziel in voor atleten met een verstandelijke beperking. “Het mooist is de waardering die ik krijg.”
“Ik was nog maar vijf jaar oud toen ik begon met trainen bij atletiekvereniging SPADO in Bergen op Zoom”, vertelt de Avansstudent. Na jaren zelf gesport te hebben, besloot Tommie atleten van SPADO te trainen. “Mijn vader inspireerde me om dat te doen.”
Op zijn vijftiende begon Tommie met het trainen van a-pupillen: kinderen van 10 en 11 jaar oud. Sinds een jaar traint hij ook g-atleten met een verstandelijke beperking. Het gaat om atleten met bijvoorbeeld het downsyndroom of autisme. Die laatste groep varieert in leeftijd: van 7 jaar tot sporters die wel 50 jaar oud zijn.
Voldoening
“De atleten stellen de trainingen erg op prijs. Het plezier dat ze hebben tijdens het sporten geeft mij voldoening. Maar het allermooist is de waardering die ik van ze krijg.”
Volgens de student is het creeëren van en positieve sfeer heel belangrijk in een groep. En precies daar is hij goed in. “Iedereen moet zich veilig en prettig voelen. Ik doe altijd mijn best om te zorgen dat alle sporters zoveel mogelijk uit hun training halen, maar ook genieten van de sportsessie.”
Uitdagingen
Een fijne sfeer wil overigens niet zeggen dat Tommie nooit met uitdagingen te maken krijgt. “Er is een enorm niveauverschil tussen g-atleten. Dat ligt aan uiteenlopende motorische vaardigheden en mentale verschillen. Er zijn jonge atleten die vooral spelletjes willen doen, terwijl serieuzere atleten moeilijkere onderdelen aankunnen. Die zijn meestal een stuk ouder. Zorgen dat de training leuk is voor zowel de sterke als de zwakkere atleten, dat is de grote uitdaging. Daar speelt het grote niveauverschil in mee.”
Niet te stoppen
Tommie is voorlopig nog lang niet van plan om te stoppen. “De lessen geef ik ‘s avonds en de wedstrijden vinden in het weekend plaats. Dat is prima te combineren met mijn latere baan voor de klas. Ik zie mezelf dit nog heel lang doen.”
Veel mensen vinden het prijzenswaardig dat Tommie zo’n bijzondere bijbaan heeft. “Ik denk dat ze het een prestatie vinden dat ik met mensen met een beperking kan werken. Voor mij is het een hele mooie invulling van mijn vrije tijd waarmee ik andere mensen blij maak, maar waar ik voornamelijk zelf veel plezier en energie uithaal.”
Punt. Of had jij nog wat?