Column: De klus van het jaar

File voor het kopieerapparaat. De scripties zijn dit jaar digitaal ingeleverd. Dat moest van de duurzaamheidspolitie. Ook hij print alles uit, voor de vorm. Men blijkt het lastig te vinden om te beoordelen vanaf een scherm.

Opzichtig ligt het op z’n bureau: antwoordmodel, criteria, rubrics en de verslagen van kalibreersessies. Alles is ‘Basis Kwaliteit Examinering-proof’. Met 20 scripties onder z’n arm loopt hij kreunend de deur uit. Hij baalt. Hij is hier minstens 2 uur mee zoet.

‘Het werk van mooie, aantrekkelijke studentes legt hij apart’

Aan de keukentafel maakt hij een beginnetje. Hij bekijkt de kaft en bepaalt het cijfer. De voorkant is toch een graadmeter voor kwaliteit. De scripties van de studenten die hem een envelopje hebben toegestopt legt hij op een stapeltje. Hij werpt een blik in het smoelenboek. Het werk van mooie, aantrekkelijke studentes legt hij apart en niet te vergeten, de scriptie van Shirley. Bij een onvoldoende zou ze zomaar uit de school kunnen klappen.

Iedere herkansing betekent extra werk in de allerlaatste week van het schooljaar. Voorgaande jaren kon hij deze perverse prikkel niet weerstaan en vielen er geen onvoldoendes. Dit jaar is het anders. Met krokodillentranen heeft hij z’n zelfsturend team zover gekregen dat hij z’n duurzame inzetbaarheidsuren kon inzetten om een week eerder met vakantie te gaan. Eén van z’n collega’s met een tijdelijke aanstelling neemt zijn herkansingen over.

‘Voor feedback put hij uit standaard werk’

Hij selecteert de scripties van de 5 meest verlegen studenten, de muurbloempjes, de nerds. Lang leve het ‘horn-effect’. De resterende scripties gooit hij van de trap. De trede bepaalt het cijfer. Voor feedback put hij uit standaard werk. Met kreten als: ‘onvoldoende diepgang’ of ‘consistentie en samenhang ontbreken’ komt hij altijd weg. De klus van het jaar zit er weer op. Tijd voor een goed boek. Bint van Bordewijk nog maar eens herlezen.

Stefan van Teeffelen is docent bij de opleiding Social Work in Den Bosch