Met een moeder die ooit in het nationale volleybalteam van Brazilië schitterde en een vader die nog steeds een passie voor roeien heeft, is het niet verwonderlijk dat Bernardo Boggian al zijn hele leven intensief sport. Momenteel
roeit de student International Business elke dag. Zijn doel? Roeien met de reuzen van Brazilië.
Bernardo begint zijn carrière als veelbelovende tennisser in Rio de Janeiro. Het loopt allemaal van een leien dakje, totdat hij zijn knie blesseert. De student moet noodgedwongen stoppen, maar er is geen twijfel over mogelijk dat hij na herstel weer gaat sporten. “Mijn pa was een getalenteerde roeier, mijn moeder speelde in het nationale volleybalteam van Brazilië. ‘Als je knie geneest, zoek je een andere sport’, zei mijn vader.”
Natuurtalent
Vanwege blijvend letsel aan zijn knie, gaat Bernardo op zoek naar een sport waarbij hij dat gewricht niet of nauwelijks belast. “Ik probeerde van alles, maar roeien kwam het dichtst bij de kick die ik van tennis kreeg.” De roeier blijkt al snel een natuurtalent. Na drie jaar roeien wordt hij geselecteerd voor het nationale team van Brazilië. Hij roeit vervolgens drie jaar lang op wereldniveau. Op het WK in 2015 haalt Brazilië mede dankzij Bernado de negende plaats, een record voor het Zuid-Amerikaanse land, dat niet bepaald uitblinkt in de roeisport.
Een jaar na die bijzondere prestatie moet Bernardo stoppen. Weer die knie. Er volgt een flinke operatie en langdurige revalidatieperiode. Hij omschrijft de gebeurtenis als het moeilijkste dat hij ooit heeft doorstaan. “Ik kon helemaal niets”, zegt hij.
‘Nu ben ik nog lang niet goed genoeg, maar ik ben heel gedreven’
Van Rio naar Breda
Na maanden van herstel pakt hij de sport in 2016 weer op. Sindsdien traint hij zeven dagen per week, twee keer per dag. Afgelopen augustus verhuisde Bernardo van Rio naar Breda, waar hij startte met de studie International Business bij Avans. “Die opleiding bestaat in Brazilië niet. En Nederland leek me een cool land.”
Ondertussen roeit hij in Brabant door. Bij Vidar, de studenten-roeivereniging van Tilburg. Hij hoopt opnieuw de top te bereiken. In april mag hij meedoen met de kwalificatiewedstrijden voor de nationale ploeg van Brazilië. “Nu ben ik nog lang niet goed genoeg, maar ik ben heel gedreven. Ik train veertien keer per week.”
Het combineren van een studie, topsport en een sociaal leven vindt hij nu nog moeilijk. “Ik kom gewoon tijd te kort. Ik begin de dag heel vroeg met roeien, daarna volg ik colleges, vervolgens ga ik weer roeien en moet ik ook nog slapen. Studeren schiet er iets te vaak bij in.”
Vast salaris
Bernardo denkt niet dat hij ooit fulltime gaat roeien. “Als topsporter heb je geen zekerheid. Je weet nooit of je over een jaar nog steeds kunt rondkomen van de sport. En ergens lijkt het me fijn om een vast salaris te hebben. Een heldere baan, liefst van negen tot vijf.”
Sport is voor zijn ouders belangrijk, maar dat is niet de reden dat Bernardo zelf zo gepassioneerd is. “Als ik tevreden ben met wat ik doe, zijn zij dat ook. Of ik nou wel of niet op hoog niveau roei.” Hoewel zijn vader trots is dat zijn zoon dezelfde sport beoefent, wil hij dat Bernardo zijn eigen roeiverhaal schrijft. “Hij vindt het mooi dat ik ‘zijn’ passie deel, maar hij wil alles behalve een bemoeizuchtige vader zijn. Zijn roeiverhaal is gestopt. Ik moet zelf een weg zoeken en dat weet hij ook.”
Punt. Of had jij nog wat?