Met net iets te veel fysieke kracht probeerde hij zijn zware, bezwete lijf door de massa studenten te wurmen. De grote, grijze, nietszeggende, middelmatige massa studenten in de rij voor de gesloten deur van het hoorcollegehol.
Hij walgde van deze kleurloze meute mobieltjeszombies die alleen maar naar zijn verhaal kwam luisteren omdat het in het rooster stond. Ze doen hetzelfde, zien er hetzelfde uit en ruiken hetzelfde. Hij hekelde het gebrek aan eigenheid van studenten. Gedurende zijn carrière heeft hij de hogeschool zien verworden tot een productieomgeving van eenheidsworst. Slechts een handjevol studenten en collega’s binnen de muren van dit instituut hielden hem nog op de been en gaven hem het gevoel dat hij leefde.
Eerder die dag de subtiele, discrete knipoog van Eva. De vierdejaars die hij kent van het escortbureau waar hij klant is sinds z’n derde huwelijk strandde. Bij de toiletten sprak hij David. De jongeman die tijdens het weekend als ‘Bitch Barbara’ danst in de club waar hij dikwijls z’n verdriet verdrinkt. In de kantine knikte hij nauwelijks zichtbaar naar Lotte. Ze zit in het eerste jaar, maar ze zijn al jaren fellows en delen iedere week verhalen over de strijd tegen de alcohol bij de AA. Z’n collega Ahmed bij het koffiezetapparaat die hij fluisterend begroette met: “Hey Fur, mag ik je aaien?”, wat de zenuwtrek rond zijn oog instant verergerde. Grinnikend liep hij naar zijn werkkamer. Op de gang schudde hij zogenaamd spontaan de hand van zijn adjunct die hem op deze wijze wekelijks zijn kabouterpost bezorgt.
‘Op de gang schudde hij zogenaamd spontaan de hand van zijn adjunct’
Hij aanschouwde de mager gevulde collegezaal. Gedeeltelijk verblind door het felle licht van de beamer ontwaarde hij met moeite zo’n vijftig silhouetten van jonge mensen. Hij troostte zich met de gedachte dat iemand pas kleurrijk kan zijn bij de gratie van de grijze massa. Was hij niet erg verbitterd geworden? Moest hij niet iets meer empathie tonen jegens de huidige generatie? Hij besloot van niet. Terwijl zijn pupillen zich langzaam verkleinden kregen de silhouetten meer definitie. Allemaal individuen, allemaal net even anders en waarschijnlijk met allemaal unieke verhalen. Vijftig tinten grijs. Vooraan zat Eva, ze knipoogde.
Stefan van Teeffelen is docent bij de opleiding Social Work in Den Bosch
Punt. Of had jij nog wat?