Uitgescholden en belachelijk gemaakt op Dumpert, maar Kunststudent en dragqueen Emily weet wel beter

Een spleetje tussen zijn tanden en weelderige wenkbrauwen. Dragqueen Emily Salvia, in het dagelijkse leven kunststudent Luuk van de Ven, is niet die gepolijste dragqueen zoals je die meestal ziet. Eerder een buitenbeentje in de scene. Mét een boodschap.

“Emily is de naam van een orkaan die elke vijf jaar terugkeert. Een vrij onschuldige orkaan die allesverwoestend kan worden. Salvia is een hallucinogene drug, als je die rookt krijg je ongewone hallucinaties. Dat is wat ik wil bereiken als mensen mijn optreden zien.” Want Emily Salvia is niet your average drag. Zij, of Luuk, is als ‘rauwere’ dragqueen haast een buitenbeentje tussen de gepolijste collega’s.

Met zijn theatervoorstelling ‘Don’t Drag Me Down’ staat hij de komende weken op het podium. “Ik wissel lip sync-performances af met monologen, ik wil meer begrip creëren. Tijdens het optreden kleed ik me ook om op het podium. Zo ziet het publiek mijn zelfverzekerde en mijn kwetsbare kant.”

Tijdens het gesprek vallen de termen underdog en hokjesdenken meermaals. Thema’s die ook terugkomen in zijn optredens, zelf opgenomen singles en vlogs met collega-drag Tompuss. Terug te herleiden naar zijn tijd als puber in Son en Breugel en de middelbare school in Eindhoven, waar hij flink werd gepest. “Ik was de rare van de klas. Had vreemde humor, deed aan theater. Son en Breugel is een vrij bekrompen dorp onder de rook van Eindhoven. Mensen spreken mijn moeder zelfs aan in de supermarkt op wat ik doe. Ze veroordelen mij, maar zonder enige verdieping in wat ik doe.”

Dumpert
Het veroordelen beperkt zich niet alleen tot de mensen uit zijn geboortedorp, blijkt wanneer de tweede single onder zijn alias verschijnt. ‘Prei’ gaat over verder denken dan alleen man/vrouw. “Ook over wat daartussen valt.” De single en bijbehorende videoclip belanden op Dumpert.

“Binnen een kwartier werd ‘Prei’ drieduizend keer bekeken. Eerst dachten we: yeah, aandacht. We belden elkaar op: ‘Wow Dumpert, zoveel views, oh my god!’ De eerste reacties waren nog grappig. Maar toen kreeg het een nare wending.”

Enkele van de reacties: “By far het aller trieste en kutste filmpje dat ik ooit gezien heb. Dit is het land van je zin ‘doordrammen’. Mijn handen jeuken bij het zien van zulk raar volk. Rapper Sjors weet hier wel raad mee.”

“In eerste instantie wilden we die mensen met hun haatreacties geen aandacht geven. Maar we hebben ons videokanaal, laten we op de haatreacties ingaan! We moeten er rekening mee houden dat mensen die op Dumpert zitten allemaal aan de pillen zijn”, grapt Luuk. “Die mensen zijn niet in staat of nemen niet de moeite om na te denken.”

Luuk en zijn mededrag doen er wel lacherig over, maar eigenlijk is het schrijnend. Luuk: “Mij persoonlijk raakt het niet zo. Maar als ze het betrekken op transgenders of de gay community maakt het me wel boos. Ik heb mezelf ontwikkeld, kom voor mezelf op. Maar andere mensen in mijn situatie niet. En mijn grootste angst is dat iemand die heel erg worstelt met zijn gender bij het lezen van de reacties denkt: ik blijf in de kast.”

Hekel aan drags
In een eerdere vlog vertelt Luuk dat hij hekel had aan drags. “Doe normaal! dacht ik altijd.” Maar toen moest hij voor een schoolopdracht een alter ego creëren. “Ik maakte een jurk van een douchegordijn. In die zelfgemaakte jurk voor de badkamerspiegel maakte ik foto’s. Na het zien van de foto’s opperde de docent dat ik in die jurk naar buiten zou gaan.” Een ervaring die iets losmaakte: “Ik was voor het eerst in het openbaar drag”, blikt hij terug. “En Emily was geboren.”

Schietschijf
Zijn eerste jaar als drag zit vol persoonlijke overwinningen en kippenvelmomentjes. Als Emily is Luuk zelfverzekerd, totaal niet podiumschuw en beweegt zij vol vertrouwen over de bühne. Niks wijst erop dat Emily pas een jaar bestaat.

“In Emily kan ik eigenschappen kwijt die ik in het dagelijkse leven niet kan uiten.” Ze loopt soepeler op hakken dan menige vrouw en, oké de make-up is niet héél subtiel, maar beter aangebracht dan de meeste tienermeisjes zouden doen. De kleding is kleurrijk en inspiratie doet Luuk op in K-pop, een populaire muziekstijl in Korea. “Die artiesten gooien heel veel kleding en stijlen door elkaar heen. Dat wil ik ook laten zien: je hoeft niet vast te zitten aan één stijl.”

Dat extravagante valt niet bij iedereen in goede aarde. Aandacht genereren voor deze zaak lijken veel mensen prima te vinden, meer moeite hebben ze met de manier waarop. Veelal mannen vinden dat het ze opgedrongen wordt. Luuk ziet het anders: “Ik wil zoveel mogelijk mensen inspireren en dat lukt het beste als je veel mensen weet te bereiken.” De bijkomende nare verwensingen blijven niet alleen beperkt tot anonieme reaguurders op Dumpert. Hij krijgt ze ook op straat, zoals toen hij in dragkleding naar een verkiezing in Rotterdam reisde. “Ik liep daar in een galajurk over straat. Een hele lange zwarte jurk met kant aan de voorkant. Als ik bewoog, leek het alsof ik zweefde boven de grond.”

Een extra schietschijf op zijn hoofd, noemt Luuk het. “Mensen op voorbijrazende scooters scholden me uit. Ze gaan geen echte confrontatie aan, maar hebben wel een mening.”

Onbekend maakt onbemind
Waar komen die negatieve reacties vandaan? Luuk: “Onbekend maakt onbemind. Angst en haat komt voort uit het onbekende. Iets dat voor jou onbekend is, kan eng zijn. Dat is de reden waarom ik zoveel mensen wil bereiken met mijn one woman show. Om te laten zien wat drag zijn inhoudt, om een beeld te scheppen. Ik vind dat mensen pas een mening mogen hebben over iets als ze ook weten wat het inhoudt. En niet zonder voorkennis zomaar oordelen of je iets wel of niet oké vindt.”