Samen met Marianne, Robert de Vaans vrouw, zocht Annie Sporen dertien foto’s uit voor haar fototentoonstelling. Eigenlijk wilde ze het met Robert zelf doen. Ze leerde het fotograferen immers van hem. Maar drie dagen na hun laatste ontmoeting, overleed de geliefde oud-Avansdocent aan de gevolgen van kanker.
Begin dit jaar volgde Annie, student Communication & Multimedia Design, de minor fotojournalistiek in Utrecht. De laatste opdracht moest in het thema van ‘dromen’ staan. Ondanks de diagnose, was haar docent Robert nog regelmatig aanwezig bij Avans. Hij blogde ook over zijn ziekte en alledaagse dingen. Zo kwam Annie op het idee om Robert te volgen met haar camera. “Het leek mij mooi om Roberts laatste wensen en dingen die hem blij maakte in beeld te brengen. Ik heb les van hem gehad en wilde iets moois voor hem terug doen.”
Wat haar opviel gedurende de laatste zes weken van zijn ziekte dat ze hem vastlegde, was Roberts positiviteit. De eerste keer dat de student bij Robert en zijn vrouw Marianne thuis kwam, had ze haar oud-docent 1,5 jaar al niet meer gezien. “Ik schrok wel een beetje van hoe hij eruitzag, anders dan ik gewend was, voor de diagnose. Hij leek ineens veel ouder en was veel afgevallen. Die keer dat ik hem bezocht, kon hij nog lopen en zwaaide mij zelfs bij het afscheid uit bij de deur.”
Twee weken verstreken voor Annie weer op bezoek ging. Ondertussen ging Roberts gezondheid steeds harder achteruit. “Soms was hij niet in staat om terug te appen. In de laatste periode sliep hij ook veel door de Morfine. ‘Robert, Annie is er weer’ zei Marianne als ik weer langs kwam. Hij leek altijd blij als ik binnen stapte, dat was mooi om te zien.”
Vaak bleef ze twee uurtjes. Ze ging een keer mee naar de fysiopraktijk. Ze ontmoette zijn moeder en zus, met wie ze intense gesprekken voerde. “Over kanker mag je echt niet te licht denken. Het is mooi dat Robert en Marianne zo positief bleven en er het beste van wilden maken. Je zag de pijn en het verdriet, maar toch lachte hij nog veel. Dat maakte het voor mij ook makkelijker om bij hen te zijn, op zo’n manier kom je toch in iemands aura. Marianne vroeg ook altijd aan mij hoe het met mij ging, of ik het nog trok.”
Tot drie dagen voor zijn overlijden kwam Annie langs. “Zijn vrouw zei dat ik langs mocht komen, maar dat de keuze bij mij lag. Robert was in een slechtere staat en kon niet echt meer praten. Zijn pijn was zichtbaar en ondertussen sliep hij veel.”
“Roberts moeder, zus en vrouw zijn langsgekomen voor de expositie in Utrecht. Het emotioneerde mij ook; ik had hem de foto’s graag laten zien. Maar op een bepaalde manier was hij er toch bij.”
Punt. Of had jij nog wat?