Bart de Raad, vierdejaarsstudent Chemische Technologie in Breda, is mede-eigenaar van Bionative Industries en ontwikkelde met zijn compagnon een nieuwe plasticsoort. Biobased én biologisch afbreekbaar. “Het recept is er, nu kunnen we verder met finetunen.”
Samen met een vriend van de middelbare school, die inmiddels een master gezondheidswetenschappen doet, startte Bart anderhalf jaar geleden Bionative Industries. “Het moest maar eens klaar zijn met het bespreken van ideeën in de kroeg”, zegt Bart. “Daar mocht het niet bij blijven, dus schreven we ons in bij de Kamer van Koophandel.”
Onlangs was er, anderhalf jaar na oprichting, een doorbraak. De studenten ontwikkelden in het thuislab van Bart een nieuwe plasticsoort. Hard, transparant en oplosbaar in zout water. “Het recept is er, nu kunnen we verder met finetunen.”
Thuislab
Op school heeft Bart genoeg uren gemaakt in het lab en met die kennis richtte hij thuis zijn eigen lab in met een werkbank, glaswerk, verwarmingsplaten en statieven. Ook legde hij zelf stroom aan. “Dat vind ik fijner werken, dan kan ik tussendoor een biertje drinken.”
‘Thuis kan ik tussen het werken door een biertje drinken’
Het plastic dat de studenten ontwikkelden is biobased, gemaakt van plantenmateriaal. Maar het moet ook biologisch afbreekbaar zijn. “Dat soort plastic bestaat al wel, maar het afbreken daarvan duurt te lang. Ons plastic is snel oplosbaar.” Dat is tegelijkertijd een beperking. “In eerste instantie moet het waterafstotend zijn en later oplosbaar.
In de prullenbak
Hun bedrijf is ontstaan uit de ervaring dat in de zorg veel producten, zoals bijvoorbeeld infuuszakken en spuiten, niet gebruikt worden, maar wel in de prullenbak verdwijnen omdat ze over de datum en dus niet meer steriel zijn. De meeste van die producten zijn van plastic of verpakt in plastic en dat wordt een steeds groter probleem. “We willen een bijdrage leveren aan de oplossing van dat probleem.”
Vanaf 2021 is wegwerpplastic, zoals rietjes, bestek en wattenstaafjes, verboden in de Europese Unie. Dat moet vervangen worden door alternatieven. “Er zijn veel mogelijkheden, maar waar we al snel tegenaan liepen was dat producten in ziekenhuizen aan veel regels moeten voldoen. En dat is lastig.”
Klein beginnen
Bart en zijn compagnon besloten daarom kleiner te beginnen, buiten de zorg. “We willen eerst ervaring opdoen met een klein product, dat makkelijk te produceren is.” De keuze viel op de clip die om plastic zakken met brood zit in de supermarkt. “Bijna iedereen gooit die meteen weg.” Om de afbreekbare broodclips te kunnen verkopen aan supermarkten moeten er nog een paar stappen gezet worden. Het plastic is nu nog transparant, maar broodclips zijn vaak wit. “Het moet zoveel mogelijk lijken op de originele clips, dezelfde structuur hebben.”
‘Bijna iedereen gooit broodclips meteen weg’
“We investeren op dit moment veel tijd in het product. Zo’n vijftien tot twintig uur per week. We doen onderzoek, zoeken op internet of er al vergelijkbare materialen zijn uitgevonden en mailen met bedrijven.” Ondernemen doet Bart vooral op gevoel, al volgt hij nu wel een minor die hem kan helpen het innovatieve product op de markt te brengen.
Wintersport
Sinds begin dit jaar is Bart mede-eigenaar van nog een bedrijf. No Name Wintersport nam hij samen met twee anderen over van de oprichter, die met pensioen ging. De drie gingen al een paar jaar als begeleider mee met de wintersportreis die het bedrijf aanbiedt. “Alleen in het begin kostte het veel tijd, omdat alles goed op papier moest staan, we een website wilden bouwen en een goede contactenlijst wilden opzetten met e-mailadressen en telefoonnummers. De vorige eigenaar schreef alles op losse papiertjes.”
Het bedrijf organiseert wintersportreizen voor gezinnen. Die kunnen de week samen doorbrengen, maar af en toe ook afzonderlijk van elkaar skiën. “Kinderen kunnen dan les krijgen, terwijl de ervaren skiërs een tocht maken en hard de pistes af gaan en minder ervaren skiërs het rustig aan doen en vaker stoppen voor een kop koffie.”
Ook het komende wintersportseizoen gaan de drie nieuwe eigenaars zelf mee naar het skigebied. “Het voelt niet als hard werken. We doen het niet voor het geld. Als de animo groot is, moeten we skileraren inhuren en houden we er zelf uiteindelijk niks aan over.”
Punt. Of had jij nog wat?