Terug naar overzicht

Column: De eerste trein terug

Je bent jong en je wilt wat. Zo ook stappen op de avond dat menig student in de stad van Breda verzamelt om een drankje te doen. Ik heb het natuurlijk over de donderdagavond. Aangezien ik vaak op vrijdag vrij ben, nodigt dat alleen nog maar meer uit om de stad in te duiken. Ik weet niet wie de roosters maakt, maar elke week weer is het hartverwarmend om te zien dat de vrijdag leegstaat.

Nu is het zo dat ik nog thuis woon en ik kan je vertellen, dat is niet eens een beetje in de buurt van Breda. Het is dus altijd de vraag hoe ik thuiskom na een avondje stappen. Gelukkig ben ik niet alleen en heb ik een partner in crime tijdens deze momenten. Met de taxi gaan, daar denken we niet eens over na. Ik wil namelijk liever niet mijn salaris in één keer opmaken.

‘Er is een feest in Proost waar ze McDonald’s uitdelen. Dat wil je niet missen!’

Na een hoop gestruggle bepalen mijn partner in crime en ik dat we de eerste trein terug pakken naar huis. We moeten en zullen deze donderdag uitgaan, er is namelijk een feest in Proost waar ze McDonald’s uitdelen. Dat wil je niet missen!

Zo gezegd, zo gedaan. Het is vier uur ’s nachts en de cafés van Breda stromen leeg. De trein die wij moeten hebben gaat om kwart over zes. Dat betekent dus dat wij nog meer dan twee uur (!) moeten vertoeven in Breda.

‘Na anderhalf uur op een niet-lekker zittend, keihard bankje te hebben gezeten, komt dan eindelijk de trein’

Het is koud en het regent, we lopen op ons gemak naar het station. Daar aangekomen is er natuurlijk nog niks open. Balen, want ik had ontzettende trek. Na anderhalf uur op een niet-lekker zittend, keihard bankje te hebben gezeten, komt dan eindelijk de trein.

Wat een student al niet overheeft voor een avondje stappen.

Kaya Bolier is tweedejaarsstudent Communicatie in Breda

Punt. Of had jij nog wat?

Meer lezen?