Terwijl we in Nederland in rap tempo scherpere maatregelen voorgeschoteld kregen, ging Spanje afgelopen weekend zelfs volledig op slot. Punt belde Avansstudent Bob Gundel, die daar momenteel voor zijn minor zit. “Het besef dat de situatie ernstig is, daalde hier snel in.”
“Spanje is in korte tijd van 0 naar 100 gegaan’’, vertelt Bob aan de telefoon, vanuit zijn woning aan de kust in Valencia. Bob, die Commerciële Economie studeert in Breda, zit in Spanje voor zijn minor Ondernemerschap. Het land kent meer dan 14000 coronagevallen, waarmee het de grootste besmettingshaard is na Italië.
“De situatie hier is echt bizar. Terwijl er begin vorige week nauwelijks iets aan de hand leek te zijn”, zegt de student. “We hoorden wel dat het virus in Madrid circuleerde, maar toch waren Spanjaarden toen nog heel rustig.” Vanaf woensdag merkte de student dat mensen langzaamaan bezorgder werden. “Niet dat er meteen werd gehamsterd, maar schappen raakten wel steeds leger. Voor de zekerheid begon ik zelf ook maar iets meer boodschappen in te slaan.”
Bezorgd
Donderdagavond belde zijn vader. Hij zou op bezoek komen. “Mijn pa zei: ‘Bob, we komen toch niet. Ik heb sterk het gevoel dat dit uit de hand gaat lopen.’ Op dat moment was ik zelf nog niet eens echt bezorgd.”
Maar het voorgevoel van Bobs vader klopte. De Spaanse premier Pedro Sánchez kondigde zaterdag in de avond, na een uren durend overleg, aan dat het land harde maatregelen neemt, vergelijkbaar met Italiaans beleid om het explosief gestegen aantal besmettingen nog een beetje in te dammen. “Sindsdien is alles op de supermarkt en apotheek na dicht”, vertelt Bob. “Je kunt ook met de metro, of met de taxi op bestelling, maar dat is alles.”
Volgens de student mag je in Spanje alleen op straat zijn als je een geldige reden hebt. “Bijvoorbeeld omdat je boodschappen gaat doen.”
En het doen van boodschappen is inmiddels een hele beleving,. “Voor de deur van supermarkten staan soms drommen mensen te wachten”, zegt Bob. “Iedereen moet op een meter afstand van elkaar. Je mag niet tegelijk naar binnen en je mag pas je boodschappen op de band leggen als de vorige klant weg is. Daar wordt heel streng op gecontroleerd.”
‘Normaal krioelt het van de toeristen in Valencia. Nu is het een spookstad geworden’
De enige mensen die Bob vanuit zijn raam op de begane grond op straat ziet lopen, zijn zij die boodschappen gaan doen of een enkeling die hun hond uit laat, want dat laatste mag in principe ook nog steeds. Het ziet er volgens de student vreemd uit. Normaal krioelt het van de toeristen in Valencia. Nu is het een spookstad geworden.
En toch zijn er ook lichtpuntjes. De coronacrisis zorgt voor saamhorigheid. “In Spanje hebben veel huizen balkonnetjes. Mensen zijn gezellig vanaf hun balkon met buren aan het kletsen. Ze zingen liedjes en applaudisseren ‘s avonds voor het zorgpersoneel. Het is super mooi om te zien hoe iedereen naar elkaar toetrekt.”
Die eensgezindheid merkt Bob ook aan de toename van sociale initiatieven. “Ik heb zelf niet veel contact met lokale inwoners, maar ik hoor van andere internationale studenten mooie verhalen. Bijvoorbeeld van burgers die voor ouderen de hond uitlaten.”
‘Enerzijds willen ze voor hun opa’s en oma’s zorgen, maar anderzijds moeten ze eigenlijk zoveel mogelijk afstand houden om ze te beschermen’
Lastig parket
Anders dan in Nederland, wonen Spanjaarden vaak met de hele familie in een huis, inclusief opa’s en oma’s. “Dat brengt de mensen hier in een lastig parket”, vertelt Bob. “Enerzijds willen ze voor hun opa’s en oma’s zorgen, maar anderzijds moeten ze eigenlijk zoveel mogelijk afstand houden om ze te beschermen. Dat valt niet mee als je op een kluitje woont.”
Wat hem ook opvalt, is hoe serieus de Spanjaarden de adviezen van de autoriteiten nemen. “Toen voor het eerst de oproep klonk om afstand te nemen, gaven mensen daar meteen gehoor aan. Al voordat restaurants en kroegen dichtgingen, bleven ze weg. Het besef dat de situatie ernstig is, daalde hier snel in.”
De coronacrisis dwingt ons om echt in het moment te zijn, stelt Bob. “Je bent veel meer bezig met de mensen die belangrijk voor je zijn, checkt hoe het met ze gaat. Ergens vind ik dat wel mooi.” Wat hij doet tegen de verveling? “Ik bel met het thuisfront en heb nu meer tijd voor Netflix en boeken. En ik heb mijn Playstation. Ik ben normaal gesproken niet zo’n gamer, maar nu ben ik heel blij dat ik hem toch heb meegezeuld.”
Of hij zich zorgen maakt? “Nee, ik ben redelijk positief ingesteld. Uiteindelijk komt het allemaal wel goed. Ik ben eerder bang voor de angst van mensen en het nepnieuws dat rondgaat. Ik hoop dat we het hoofd een beetje koel houden en dat er niet onnodig paniek wordt gezaaid.”
Avans
Studenten en medewerkers die zich in gebieden bevinden die Buitenlandse Zaken kleurcode oranje of rood geeft, zoals Spanje, krijgen het dringende advies om terug te keren naar Nederland. Het is geen verplichting, tenzij nieuwe richtlijnen van het RIVM, Ministerie van Buitenlandse Zaken of de lokale autoriteiten in dat land reden zijn om dit wel te doen.
‘Of ik hier binnen zit of in Nederland, waar toch ook bijna alles dicht is, dat maakt weinig uit denk ik’
Bob: “Ik heb besloten om in Spanje te blijven. Of ik hier binnen zit of in Nederland, waar toch ook bijna alles dicht is, dat maakt weinig uit denk ik. Vanuit Avans is de informatievoorziening goed, vindt Bob. “Het International Office is heel behulpzaam. Het advies verandert regelmatig, maar overheden hanteren ook een hak op de tak beleid, dat is nu gewoon even niet anders.”
Samen met andere AMBM-studenten zit Bob in een groepswhatsapp. “Onze coördinator Veronique de Jong stuurt regelmatig updates en vraagt hoe het gaat, dat is erg fijn.”
Punt. Of had jij nog wat?