Avansdocent Rutger van Eijken vond de ophef rond het coronavirus eerst nog massahysterie. Maar toen werd hij zelf geveld door Covid-19. We spraken de Social Work-docent over de heftige symptomen, vier weken binnenzitten en ‘fascinerend’ menselijk gedrag in tijden van crisis.
Het begint met een klein kuchje, drie weken terug. De Bossche Rutger is in Eindhoven, waar hij om de week met zijn dochtertje (9) verblijft. “Ze moest voor school een spelletje doen in de tuin. Een soort levend ganzenbord, dus ik deed met haar mee. Daarna begon het hoesten”, vertelt hij.
Rutger maakt zich op dat moment nog geen zorgen. “Ik dacht: die hoest komt vast doordat ik normaliter niet zoveel aan lichamelijke inspanning doe. Het loopt wel los.”
Een paar uur later voelt hij zich lamlendig. Hij besluit om een dutje te doen, maar wordt wakker met bonkende hoofdpijn. Zijn vriendin zegt dat hij warm aanvoelt en Van Eijken is kapot. Vroeg naar bed maar. “Ik hoopte dat ik na een goede nachtrust de oude zou zijn.” Niet dus. Midden in de nacht wordt hij badend in het zweet wakker. “Ik kreeg bijna geen lucht. Het was alsof iemand met zijn voet op mijn keel stond.”
Zorgen
Zijn vriendin begint zich zorgen te maken. “Waarschijnlijk heb je corona”, zegt ze. Op haar verzoek belt hij de volgende dag de huisarts. Die bevestigt dat de symptomen sterk overeenkomen met die van het nieuwe coronavirus. Van Eijken wordt niet getest vanwege de beperkte capaciteit. Maar de huisarts adviseert het gezin om twee weken in quarantaine te gaan. Dat is de maximale incubatietijd van Covid-19. “We kwamen helemaal niet meer buiten, ook niet om boodschappen te doen. Stel je voor dat je iemand ziek maakt. Dat wilden we niet op ons geweten hebben.”
Wanneer hij het virus precies heeft opgelopen, weet Van Eijken niet. Maar hij heeft er een theorie over. “Er is een moment dat in mijn geheugen staat gegrift. Het was ongeveer een week voor ik ziek werd. Ik liep met mijn vriendin over een uitgestorven marktplein in Den Bosch. Een groep vrouwen van middelbare leeftijd kruiste ons pad. We probeerden ruim om hen heen te lopen, maar zij kwamen steeds dichtbij. En precies op het moment dat ze ons passeerden, begon een vrouw te kuchen. Niet netjes in haar elleboog, ze blafte recht in ons gezicht. Niet expres, maar ik vond het bizar. Je hebt een heel plein en je hoest precies op het moment dat wij elkaar kruisen.”
Allesverzengende pijn
De dagen na het gesprek met de huisarts voelt Van Eijken zich steeds zieker. Hij krijgt nauwelijks een hap door zijn keel. Zijn vriendin kwakkelt ook, maar wordt niet heel ziek. Zijn dochtertje mankeert helemaal niets. Het meest heeft hij last van hoofdpijn. Hij omschrijft het als “een allesverzengende pijn”. “Ik heb nog nooit op die manier hoofdpijn gehad. Het voelde alsof iemand een heel strak bandje om mijn hoofd had gebonden.”
Van Eijken is in die eerste dagen ook moe, kortademig en heeft last van piepende longen. “Alsof ik heel intensief had gesport. Ik kreeg ook spierpijn in mijn benen en voelde me volledig uitgeput.” Hoewel hij zo ziek is, kan de Avansdocent het niet laten om thuis toch aan het werk te blijven. “Ik meldde me wel ziek, maar ik heb snel last van schuldgevoel. Ik vond het niet prettig dat mijn collega’s mijn taken moesten overnemen, dus ik probeerde toch te werken.”
Rust nemen
Omdat hij zich na een week niet beter voelt, belt hij op aandringen van zijn vriendin een bevriende arts. Die benadrukt het belang van rust nemen. Ze vertelt ook hoe rap sommige patiënten achteruitgaan en uiteindelijk op de intensive care belanden. Daar schrikt Van Eijken van. Hij belt de huisartsenpost in Eindhoven. Daar wordt hem uitgelegd dat hij in de zogeheten ‘cruciale fase’ zit. Na de eerste zeven dagen verbetert zijn situatie of gaat hij snel achteruit, legt de arts uit. Maar gelukkig voelt Van Eijken zich na die eerste week voorzichtig aansterken. “Sinds afgelopen weekend is de benauwdheid zelfs helemaal weg. Ik voel nauwelijks nog druk op mijn longen.”
Samen met zijn vriendin en dochtertje zit hij nu bijna drie weken thuis. “We hoefden eigenlijk maar twee weken binnen te blijven. Maar de klachten bleven aanhouden. Op advies van de huisarts is onze quarantaine met twee weken verlengd.” Van Eijken vindt dat de thuisisolatie ook mooie kanten heeft. “We brengen veel tijd met elkaar door. Ik geniet er enorm van dat ik twee dierbare mensen de hele tijd zo dicht bij me heb. Hoe vaak krijg je de kans om zoveel onafgebroken bij je gezin te zijn? Het is vreselijk om ziek te zijn, maar ik probeer het ook om te zetten in positieve gedachten. Deze periode zullen we ons later waarschijnlijk goed herinneren, omdat het zo afwijkt van de normale gang van zaken.”
Verbazing en verwondering
Verder vindt hij de coronacrisis ook fascinerend. “Voordat ik zelf ziek werd, heb ik alles met verbazing gade geslagen ,” zegt hij. “Eerst vond ik het een vorm van massahysterie. Maar al vrij snel begon ik het serieus te nemen en verwonderde ik me over hamstergedrag. En weer later ergerde ik me aan mensen die alles beter dachten te weten en bijvoorbeeld maatregelen in de wind sloegen.”
Van Eijken stipt nog een punt aan: “Dit is een periode die het leven vertraagt en onvermoede dingen in de mens losmaakt, zowel goede als minder goede. Dat is interessant voor nu, maar waarschijnlijk niet van lange duur. Ik ben geen fan van psychiater Dirk de Wachter, maar ik denk dat hij gelijk heeft als hij zegt dat wij na deze pandemie al snel onze rollen van producent en consument weer oppakken om de economie aan te jagen en dat we daardoor binnen een mum van tijd weer in een ratrace zitten. Misschien denken we op stressvolle momenten terug aan deze tijd.”
Lees meer: Corona etiquette: anderhalve meter, niet spugen en lief zijn
Punt. Of had jij nog wat?