Student Marloes werd in januari ernstig slechthorend, maar ziet dat niet als beperking

Begin dit jaar dacht Social Workstudent Marloes Wiegmans dat ze last had van een oorontsteking en daardoor minder hoorde. Het antwoord van de audicien? “Je gehoor is dusdanig verslechterd dat je nu ernstig slechthorend bent.”

“En toen stond ik, flabbergasted, na tien minuten weer buiten”, begint Marloes haar verhaal. Al haar hele leven hoort de tweedejaarsstudent door een zenuwaandoening in haar hersenen niet goed en sinds haar achttiende draagt ze gehoorapparaten. Maar nadat ze in januari nóg slechter begon te horen, besloot Marloes naar de audicien te gaan om haar gehoor te checken. “Met links hoorde ik tot dan toe slechter dan met rechts, maar nu bleek die kant ook nog eens achteruit te zijn gegaan.”

Vol ongeloof, maar met de gedachte dat het wel goed zou komen, ging Marloes bij haar KNO-arts langs. “Die bevestigde wat de audicien al vermoedde. Tegelijkertijd kon er ook niet met zekerheid worden gezegd of het hierbij zou blijven of dat haar gehoor in de toekomst nog verder zou teruglopen. “Nu ben ik ernstig slechthorend, maar het zou kunnen dat ik ooit helemaal doof word. Daar probeer ik niet te vaak aan te denken”, antwoord Marloes. 

Ontkenningsfase
Een acceptatieproces volgt, waar de student naar eigen zeggen nog middenin zit. “Toen ik het net wist, zat ik nog in de ontkenningsfase. Tot ik merkte dat ik een stuk minder energie had. Ik kon er niet meer omheen en heb toen een sociaal werker ingeschakeld.” 

Die adviseerde haar om twee rustdagen per week in te plannen omdat het extra focussen op geluid erg vermoeiend is en om gebarentaal te leren. “Het woordje ‘rust’ komt niet in mijn woordenboek voor, daaraan toegeven vind ik lastig.” Zo is namelijk hoe Marloes tegen de situatie aankijkt. “Hoe meer ik mijn leven aanpas, hoe meer ik toegeef aan mijn slechte gehoor. En dat is nog steeds lastig.” 

Schrijftolk
De sociaal werker tipte Marloes ook een schrijftolk in te schakelen als ze college heeft of deze mee te nemen naar belangrijke zaken als een huisartsafspraak. “Die typt op een speciaal toetsenbord mee wat docenten en medestudenten zeggen. Dat verschijnt op mijn beeldscherm.” Het vergt wat meer voorbereiding om de schrijftolk de lessen te laten mee typen. “Ik moet op tijd weten wat de inhoud van de les is en het is fijn als ik eventuele presentaties van tevoren al naar de schrijftolk stuur. Gelukkig werken docenten goed mee en snappen zij de situatie.” 

Het coronavirus kwam ruim een maand na Marloes haar diagnose om de hoek kijken. Lastig, want ze is deels afhankelijk van liplezen. “Daarom zijn mondkapjes wat dat betreft voor mij een hel. Ik versta mensen niet en het is voor mij een drempel om te vragen of ze hun zin willen herhalen.”  

Ook de online lessen maken het volgen van een studie lastiger volgens Marloes. Ze wordt daarin niet ondersteund door haar schrijftolk, dus lost ze het anders op: “Als ik oortjes in heb en het geluid hard zet, dan is het te doen. Maar soms moet ik ook de docent weleens vragen om wat te herhalen.”  

Gehoorbelemmering
De gehoorbelemmering, zoals Marloes het zelf noemt, heeft haar ook veel nieuwe dingen gebracht. “In het begin werd het een beperking genoemd, maar dat vond ik geen juiste benaming. Ik kan toch verder alles gewoon?”

Marloes koos een toepasselijke plek om stage te lopen, waar ze aan de slag kon met mede-slechthorenden. “Ik loop stage op de dagbesteding van Kentalis, een organisatie voor mensen die slechthorend, doof of doof-blind zijn. Daar heb ik bewust voor gekozen. Ik zocht een plek waarin ik altijd zou kunnen werken met mijn belemmering. Dat kan bij Kentalis.” 

Mondkapjes met venster
De tweedejaarsstudent kan zich goed verplaatsen in de cliënten waarmee ze werkt. “Ook daar dragen medewerkers mondkapjes. Daardoor verdwijnt het complete mondbeeld en is het voor de cliënten nog moeilijker om te begrijpen wat je zegt. Ik opperde laatst het idee om mondkapjes te bestellen met een venster waar je doorheen kan kijken”, blikt Marloes terug.

In oktober deelde Marloes haar verhaal tijdens de webinar Rouw- en Verliesverwerking. Tijdens de lezing werd aandacht besteed aan allerlei soorten vormen van rouw en verlies. “Ook het gemis van mijn gehoor is daar een vorm van”, legt Marloes uit. “Dat is een acceptatieproces wat nog steeds gaande is, waarin ik nog steeds ontdek wat de impact is.”

“Zo’n moment had ik laatst in de auto. Samen met mijn vriendin luisterde ik naar het liedje Fireflies van Owl City. Ik snapte niet waarom de radio dat leuke, bekende deuntje dat aan het begin van het nummer klinkt niet afspeelde.” Haar vriendin keek haar aan en vertelde Marloes dat het deuntje wel te horen was. “Blijk ik die hoogte niet meer te kunnen horen. Dat was wel even een vervelend moment. Zeker omdat ik zelf ook graag gitaar speel en zing.” 

Sinds een aantal weken durft Marloes haar gitaar ook weer op te pakken en wat riedeltjes te spelen. “Dat heb ik vanaf januari niet meer durven doen. Het moment dat ik met de gitaar aan de haal ging en bleek dat ik het nog kon horen, was zó fijn.”