‘Ik wil niet dat het bedrijfsleven ADHD ziet als een handicap’

Met gemak fietste Commerciële Economiestudent Sanne de Brouwer door de eerste drie jaar van haar middelbareschooltijd heen. Dat veranderde toen zij in havo vier terechtkwam en ze meer niet dan wel op school was, moeite kreeg met concentreren en depressieve gevoelens kreeg. “Als ik terugkijk op vroeger, vallen er een hoop puzzelstukjes in elkaar nu ik weet dat ik ADHD heb.”

“Alle symptomen die ik opnoemde bij de psychiater en psycholoog kwamen overeen met ADHD”, begint Sanne haar verhaal. Ze kwam daar terecht toen ze in het vierde jaar van de middelbare school zat. “Ik had moeite met concentreren, vond het lastig om mezelf tot dingen te zetten, kreeg last van depressieve klachten en was vaker niet op school dan wel.” Toen bleek dat Sanne zou blijven zitten in vier havo, besloot ze een stap terug te doen. “Blijven zitten? Daar had ik echt geen zin in.”

Vlak voor het eindexamenjaar maakte Sanne de overstap naar het mbo. “Vanuit daar ben ik gaan kijken wat er met me aan de hand was. Ik was echt niet meer mezelf en snapte er niks van.” Uit het traject bij de psycholoog en psychiater kwam al vlug de diagnose ADHD. “Dat kon ik in het begin amper geloven. Mijn broertje heeft het ook, maar dat komt bij hem zo anders tot uiting. Bij mij is het nooit opgevallen omdat het bij mij naar binnengaat in plaats van naar buiten.”

‘Kan me lang ergens mee bezig houden’
“Mensen kennen ADHD alleen maar als heel druk zijn, niet stil kunnen zitten, veel praten. Ik ben ook druk, maar alleen in mijn hoofd omdat mijn ADHD gecombineerd is met ADD. Daar heb ik zelf last van, maar een ander niet. Het klopt ook dat ik mij niet goed kan concentreren. Ik moet vaak meerdere keren iets lezen voor ik het begrijp. Wél kan ik me heel lang ergens mee bezig houden. Hyperfocus noemen ze dat.” 

Dat resulteert in het feit dat Sanne zich enorm kan verliezen in haar hobby tekenen. “Helaas is dat alleen als ik iets doe wat ik leuk vind, tijdens het studeren is mijn concentratieboog wel heel kort.” Haar moeder of vriend moeten haar uit de focus halen. “Anders eet en drink ik niet. Ik vergeet de wereld om me heen.

Hoe doet Sanne dat als ze alleen thuis is en niemand haar erop kan wijzen? “Dan zet ik wekkers om mezelf te helpen herinneren.” Tijdens zo’n ‘rustmoment’ wandelt Sanne graag met de hond. “En soms doe ik aan yoga en mediteer ik. Dat zorgt ervoor dat ik het rustiger krijg in mijn hoofd. De medicatie die ik slik helpt daar ook wel wat tegen.”

In een hokje gestopt
In eerste instantie was de derdejaarsstudent blij met de diagnose. “Eindelijk wist ik wat er aan de hand was. Maar ik schrok ook van het labeltje dat ik kreeg, door sommige mensen word ik weleens in een hokje gestopt en dat vind ik helemaal niet nodig. Ik was bang voor de mening van anderen omdat ik bij mijn broertje heb gezien dat er ook een hoop vooroordelen zijn.” 

Sanne besloot daarom een blog op te richten waarop ze uitleg geeft over een leven met ADHD, iets wat zij miste toen ze de diagnose kreeg. “Ik zocht informatie, maar kon niet veel vinden. Daarom besloot ik het zelf te bundelen. Het is ook een manier van verwerken, omdat door schrijven mijn hoofd minder druk wordt.” 

Niet begrepen
Een andere reden voor Sanne’s blog is dat de student merkt dat er een stigma heerst op ADHD. “Tijdens mijn eerste stage bijvoorbeeld, merkte ik dat ik niet werd begrepen. Ik heb het daar ook pas na een tijd vertelt. Bij mijn huidige stage heb ik dat meteen gedaan.”

“Sommige mensen denken dat ik mijn werk niet kan doen, niet goed kan studeren. Ja, het kost me meer moeite, maar ik kan het allemaal wel.” Soms verliest ze zich in details, of haalt ze op het laatste moment een deadline, vertelt Sanne. “Dat is niet altijd even handig, maar mijn voordeel is dat ik out of the box denk vanwege mijn ADHD. Het doel dat ik graag wil bereiken is dat het bedrijfsleven ADHD niet als een handicap ziet.”