Derdejaarsstudent Commerciële Economie Ellen Timmermans houdt een blog bij waarop ze schrijft hoe haar leven werd beïnvloed door kanker. Ze schrijft onder andere over ziekenhuisopnames, vrienden, familie en haar armamputatie.
Ellen had een bijzondere vorm van kanker genaamd Spindle Cell Rhabdomyosarcoma. Bij deze vorm is het verloop ervan niet te voorspellen. Het gaat om een tumor die vanuit de spieren ontstaat. Slechts zestien mensen op de hele wereld hebben deze vorm van kanker. Op haar veertiende kreeg ze voor het eerst te maken met de ziekte. Nu zijn er voor de vierde keer maar liefst twee tumoren bij haar weggehaald.
Het blog Leven met kanker begon als een schoolopdracht, maar werd voor Ellen een uitlaatklep. “Het van me afschrijven helpt voor mij goed om dingen te verwerken”, vertelt Ellen. In haar blog schrijft ze ook over familie en vriendschap. “Je komt erachter wie je echte vrienden zijn. Ik hield alleen maar mijn hechte vriendengroep over. Toen ik het moeilijk had en het zwaar werd, waren de anderen er niet voor mij. Terwijl ze er toen juist moesten zijn.”
Positiviteit
“Vanaf het moment dat ik ziek werd, zei ik dat ik er iets positiefs uit wilde halen. Ik ben altijd erg positief geweest en dat ben ik nog steeds. Door mijn verhaal op mijn blog te delen wil ik mensen inspireren”, vertelt de student in Breda. “Ik heb natuurlijk ook mijn dagen dat ik het soms even niet meer zie zitten. Maar mijn kracht om te willen leven is zó groot dat ik positief wil en moet blijven. In een hoekje gaan zitten huilen heeft geen zin.”
Amputatie
Ellen heeft tijdens haar ziekte haar arm moeten laten amputeren. Vier jaar geleden heeft ze haar eerste amputatie gehad. De tumor die in haar arm groeide, kon niet operatief worden weggehaald zonder dat ze haar handfunctie zou verliezen. Ondanks de plaatselijke chemokuur werd de tumor niet kleiner en moest er worden overgegaan op een amputatie van de linker onderarm tot aan de elleboog.
Bij haar tweede amputatie zat er een tumor in haar bovenarm. Er was geen andere optie dan het te laten amputeren. Een harde klap voor Ellen, die inmiddels ook bij een psycholoog loopt. “Daar wilde ik in eerste instantie niet aan toegeven. Ik dacht dat ik die nooit nodig zou hebben. Maar na een tijdje kwam ik erachter dat ik er een nodig had om door te gaan met mijn leven.”
“Ik ben heel positief over mijn toekomst. Sinds 5 november ben ik schoon en ik hoop dat nog zo lang mogelijk te blijven. Zeker nu ik weer bezig ben met mijn stage en uitzicht heb op een diploma, kijk ik meer vooruit. Ik wil weer wat gaan doen, ik maak plannen. Over het algemeen ben ik dus erg positief over de toekomst. Er is nog genoeg om voor te leven!”
Op het moment is Ellen nog zoekende naar iets waar ze nu over kan gaan schrijven. “Ik zou graag nog andere onderwerpen willen vinden die te maken hebben met ziek zijn. Al is het maar om mensen een hart onder de riem te steken die ook te maken hebben met een ziekte.”
Punt. Of had jij nog wat?