Dagblad NRC kwam recentelijk met een verhaal over middelbare school de Gomarus in Gorinchem. Volgens dat artikel ziet de reformatorische school homoseksualiteit als een zonde. Wij spraken oud-leerling en tweedejaarsstudent Social Work Marijn Baggerman over zijn ervaringen op de Gomarus.
De Gomarus is een reformatorische school in Gorinchem. Volgens Marijn de enige middelbare school in de omgeving om naartoe te gaan als je uit een christelijk gezin komt. “Iedereen ging naar die school, heel mijn familie ging erheen, ook mijn vrienden gingen erheen. Het was niet eens een vraag, je ging naar de Gomarus”, vertelt Marijn. “Ik zat op een reformatorische basisschool. Toen ik in groep 8 zat, ging ik alleen naar de open dag van de Gomarus omdat al vast stond dat je daar naar toe ging als je van de basisschool afkwam.”
Middelbare schooltijd
“Toen ik in de brugklas zat, werd ik voor het eerst homo genoemd. Ik wist niet eens wat dat betekende. Mijn ouders spraken daar nooit over. Ik wilde het Googelen, maar wij hadden thuis een internetfilter. Als ik een site opzocht waarop het woord ‘gay’ of ‘homo’ voorkwam, werd die geblokkeerd. Ik kon er geen informatie over vinden. Ik had alleen toegang tot christelijke sites en daar stond: je mag het wel zijn maar niet doen.”
De zus van Marijn is ook gay. Daardoor voelde het voor Marijn extra moeilijk om uit de kast te komen. “Mijn ouders wisten hoe ze moesten reageren, want ze hadden het al eens eerder meegemaakt, maar toch had ik een dubbel gevoel. ‘Haha, ik ben lekker jullie tweede kind dat gay is.’ Ik voelde een extra druk om ‘normaal’ te zijn. “
Nieuwe vriendengroep
In de derde klas van de middelbare leerde Marijn andere mensen kennen op school. Openminded, noemt hij ze. “Wij waren de misfits van de school. Mede dankzij hen heb ik mezelf echt leren accepteren. We kregen zelfs DM’s van mensen dat ze ons zo stoer vonden dat wij tegen de regels in gingen en juist anders durfden te zijn. Nou, dat hebben we geweten ook.”
De Gomarus heeft twee gebouwen: de dependance en het hoofdgebouw. Volgens Marijn was het op hoofdgebouw altijd wat strenger. In de vierde klas moest heel havo 4 de dependance verlaten voor het andere gebouw. “Mace de With, een meisje in ons vriendengroepje, werd toen wat provocerender. Niet veel later zat ze bij de directeur.”
Gedwongen uit de kast
Mace de With werd door haar mentor en zorgcoördinator gedwongen om uit de kast te komen voor haar ouders. Zij ging in eerste instantie naar haar mentor om te praten omdat ze zich zorgen maakte over haar ex-vriendin. Niet veel later werden in die week Mace en twee andere meisjes gedwongen om uit de kast te komen. Of de schoolleiding zou het aan de ouders vertellen, of zij deden het zelf.
“Onze groep werd opgebroken. We mochten elkaar niet meer zien en er werd gecontroleerd of we elkaar niet zagen in de gangen”, aldus Marijn. “Ik was toen gelukkig al uit de kast bij mijn ouders, maar dat maakte het niet minder eng. Er werden dingen gezegd als: ‘Wanneer jullie zo blijven provoceren, mogen jullie geen eindexamen doen’. Dat is het engste wat iemand tegen je kan zeggen op de middelbare school.”
Godsdienstles
“Bij godsdienstles werden christelijke godsdienstboeken gebruikt. De toetsen werden door de school zelf gemaakt. Er stonden vragen in de toets als: ‘Hoe moet je met homoseksuele mensen omgaan?’ Een antwoord was: ‘Je mag ze niet afkeuren. Misschien komt het wel door een trauma uit hun jeugd of door psychische problemen.’ Alle klasgenoten gingen daarin mee.”
Avans
“Voordat ik naar Avans ging zat ik op de Christelijke Hogeschool Ede, want dat vonden mijn ouders heel fijn. Ik heb daar een halfjaar een opleiding gevolgd die ik uiteindelijk niet heb afgemaakt. Toen ik op Avans kwam voelde het echt als een verademing. Ik mis wel af en toe iets van zichtbaarheid. Mensen gaan er vaak vanuit dat het geaccepteerd is om gay te zijn. Maar dat is niet vanzelfsprekend. Jongeren moeten nog steeds die bevestiging krijgen. Er zou een plek moeten komen waar je naartoe kan gaan als je ergens mee zit wat betreft je geaardheid. Queer-jongeren moeten weten dat ze gezien worden.”
Directie
De Gomarus heeft nog geen reactie gegeven aan het NRC. Marijn las in een statement van de directie dat ze met pijn in hun hart de verhalen van de oud-leerlingen gelezen hadden. “Welke pijn in welk hart? Tot op de dag van vandaag heb ik niks gehoord van ze”, vertelt Marijn.
Voor Marijn is het woord homo een vies woord geworden. “Mensen zeiden dat woord echt vol walging. Alsof dat op hun school niet bestond. Een oud-klasgenoot stuurde mij laatst: ‘God walgt van je, ik zal voor je bidden’.”
Punt. Of had jij nog wat?