Avansstudent Marloes Wiegmans kreeg twee jaar geleden te horen dat ze ‘zeer slechthorend’ is. Geen leuk nieuws, maar ze laat zich door haar slechthorendheid niet beperken en loopt stage in Dublin. “Het is pittig, maar het is het allemaal waard.”
Wonen en stagelopen in de Ierse hoofdstad, het is voor Social Workstudent Marloes een droom die uitkomt. “Dat het hier zoveel regent, is wel wat minder”, zegt ze. Maar dat is ook het enige minpunt dat de geboren en getogen Brabantse kan bedenken.
1,5 jaar geleden sprak Punt al eens met Marloes die toen net te horen had gekregen dat haar gehoor achteruit was gegaan en dat ze officieel zeer slechthorend was. Naar eigen zeggen, was ze toen nog in de acceptatiefase. Ze leerde gebarentaal en een tolk helpt haar om colleges te volgen. Nu is ze op eigen houtje vertrokken naar Ierland om daar stage te lopen bij een organisatie die lessen en opvang verzorgt voor jonge kinderen uit complexe probleemgezinnen.
Belemmering geen beperking
Overdag is ze aan de slag met de kinderen, die vaak een stoornis hebben of gedragsproblemen. Ze helpt met schoolwerk, leert hen sociale vaardigheden aan, geeft lessen op basisscholen en ontwikkelt met andere stagiaires een training voor jongerenwerkers op het gebied van seksuele voorlichting. Een beperking vindt ze haar slechte gehoor daarbij niet. Marloes: “Ik noem het altijd een ‘belemmering’. Ik doe alles wat ik wil, maar het belemmert me wel.” Tijdens colleges in Nederland heeft Marloes een tolk, maar dat is nu te ingewikkeld, omdat het Engels dan door de tolk vertaald moet worden én omdat de student snel moet kunnen reageren op de kinderen. “Ik moet me inspannen om dingen goed te kunnen horen. Na een stagedag ben ik kapot, maar het is het meer dan waard. Hier studeren is een droom die uitkomt.”
Durf naar het buitenland te gaan
Naar het buitenland gaan, wil ze iedereen met een belemmering aanraden. “Durf het te doen! Kijk wat jouw mogelijkheden zijn en hoe je het zo makkelijk mogelijk kunt maken voor jezelf. Ik heb collega’s bijvoorbeeld meteen toegelicht hoe het zit. Natuurlijk heb ik af en toe struggles en dan begrijpen ze waar ik tegenaanloop. Ik heb eigenlijk alleen maar positieve reacties gehad op mijn verhaal.”
Ook de kinderen in haar groep, vertelde Marloes meteen over haar gehoor. Ze leerde hen dat ieder mens anders en uniek is. “Ik kon meteen een goede voorlichting geven over differences, dat was leuk. En ze reageren heel schattig. ‘Heb je me gehoord’, vragen ze me.” Ook haar gehoorapparaten kunnen rekenen op uitgebreide interesse van de kinderen. “Ik moet ze eruit halen en laten zien”, lacht Marloes.
Kracht
De belemmering is op bepaalde momenten ook haar kracht. Bijvoorbeeld bij het kindje met autisme dat ze persoonlijk begeleidt. Toen hij net op de stageplek kwam, zat hij in zijn eentje in een hoekje en barstte af en toe in woede uit. Niemand kon wat met hem beginnen. Marloes ging naast het jochie zitten en vertelde hem dat zij dat ook had toen ze zijn leeftijd had. “Ik kon uit de pan schieten, omdat ik me niet begrepen voelde. Ik kreeg het gevoel dat dit jongetje dat ook had. Langzaam werd hij opener en op een gegeven moment ging hij zelf naar andere kinderen om te spelen. Hij is in acht weken een stuk socialer geworden.”
Iers accent
Naast haar stage gaat ze graag op verkenning in Dublin met de andere stagiairs. “Dublin is een leuke stad met pubs en livemuziek. Ik heb de anderen wat basisgebaren geleerd. Dat is vooral handig in de club”, lacht ze. In het weekend trekken ze erop uit. “Bij wandeltochten langs de kust kom je langs prachtige kliffen. We gaan bijvoorbeeld de kliffen van Moher nog bekijken, dat schijnt een hoogtepunt te zijn met woeste natuur.” En dat Ierse accent? “Ja dat is lastig te verstaan, maar het gaat steeds beter. En ik merk dat ik in mijn Nederlandse gesprekken er steeds Engelse woorden tussendoor gooi, dus dat komt helemaal goed!”
Kinderen met een rugzak
Ondanks het plezier, maakt Marloes ook pittige situaties mee. De kinderen waar ze mee werkt, hebben een grote rugzak en vaak al veel meegemaakt in hun korte leventje. ‘Heftig’, vindt de student. “Het is in Ierland voor mijn gevoel lastiger om goede begeleiding te krijgen voor kinderen. In Nederland kun je makkelijker professionele hulp regelen, terwijl het hier vaker draait op vrijwillige instanties”, vertelt ze. “Af en toe zijn de kinderen ook weleens moeilijk onder controle te houden, maar mijn collega zei: ‘Onthoud dat jij vandaag waarschijnlijk de enige bent die aardig is tegen de kinderen, hen een complimentje geeft.’ Dat raakt me echt, maar het is heel mooi om hen iedere dag een geluksmomentje te geven. Die kleintjes raken je in je hart. Werken met kinderen is geweldig.”
Punt. Of had jij nog wat?