Internationale Dag van de Vrede: ‘Ik weet niet of mijn vrienden van vroeger nog wel leven’

Het is vandaag de Internationale Dag van de Vrede. Daarop staat men stil bij landen waar oorlog is. Ook Avansstudenten hebben met oorlog te maken gehad. Zo vluchtte Battol Elkaddah, laatstejaarsstudent International Business in Breda, acht jaar geleden uit Syrië naar Nederland.

Meewerken aan een verhaal over deze dag en zo de mogelijkheid krijgen om te vertellen hoe belangrijk ze het vindt, daar hoeft Battol niet twee keer over na te denken. ‘’Je weet pas hoe belangrijk het is om in vrede te leven, als je hebt meegemaakt hoe het is om níet in vrede te leven. Veilig zijn is de norm, zo hoort het te zijn. Maar dat is het voor heel veel mensen niet’’, vertelt Battol. ‘’Het is goed dat er aandacht voor is. Daardoor leer je de belangrijkheid ervan meer waarderen.’’

Sinds 2011 heerst er oorlog in Syrië. De oorzaak daarvan is dat de bevolking protesteerde tegen het strenge regime van president Assad. Onder zijn leiding trad het leger hard op tegen het volk, met vele honderden duizenden doden tot gevolg in de loop der jaren. De protesten waren onderdeel van de Arabische lente.

Vliegtuig
Als gevolg van de oorlog vluchtten vele miljoen mensen het land uit, waaronder Battol en haar familie. Eerst vertrok ze vanuit de stad Daraa met haar vader, moeder en broertje met het vliegtuig in 2012 naar Egypte, om vanaf daar naar Jordanië te gaan. Het reizen van Syrië naar die landen ging relatief makkelijk, omdat er in het gebied van Battol geen ernstige oorlog woedde. ‘’Dat kwam omdat het de plek was waar de regering van Assad woonde, daar was het relatief rustig’’, vertelt ze.

Verblijfsvergunning
Toen ze een paar maanden in Jordanië zaten, besloot haar vader naar Nederland te gaan. Daar was de kans op een goede toekomst voor zijn gezin groter. Hij waagde met succes een gevaarlijke reis met een bootje over de oceaan, waarna hij als asielzoeker in Nederland kwam. Een jaar later, toen Battol en haar moeder en broertje tijdelijk terug waren gegaan naar hun thuisland, kreeg hij een verblijfsvergunning. Daarop konden ook zijn gezinsleden naar Nederland komen, waar ze een huis in Gorinchem kregen. Dat ze veilig was, gaf Battol rust, maar haar eerste jaren hier waren niet de makkelijkste.

De Internationale Dag van de Vrede is in 1981 door de Verenigde Naties in het leven geroepen. Het doel van de dag is een wereldwijde wapenstilstand en geweldloosheid. De dag valt in de Vredesweek, die sinds 1967 in Nederland bestaat. Dat is een week van bezinning en actie.

‘’Ik kende niemand, moest naar school en sprak de taal niet. Daarom ging ik eerst twee jaar naar een schakelklas, dat is een klas waarin je Nederlands leert. Daarna stroomde ik in op 3 havo’’, zegt Battol, voor wie het toen niet opeens allemaal vanzelf ging. ‘’De mensen met wie ik in de klas zat, kenden elkaar allemaal al lang. Het was moeilijk om daartussen te komen. Ik voelde me eenzaam en vond de middelbare school vreselijk. Maar ik moest door, want ik wilde graag naar het hbo. Het was mijn toekomst waar het om ging.’’

Regels
Inmiddels bevalt het Battol heel goed in Nederland. In Gorinchem voelt ze zich thuis, ze heeft veel vrienden, is vrolijk en heeft het naar haar zin op Avans. ‘’Nederland is een fijn land om te wonen. Het is hier veilig en ik heb een gevoel van zekerheid. Er zijn hier regels waar de meeste mensen zich aan houden. Dat klinkt misschien gek, maar als je hebt meegemaakt hoe het ook kan zijn, waardeer je dat heel erg. In Syrië groeide ik op met corruptie. Als je een goede baan had, kwam je met alles weg. Dat is hier anders’’, zegt ze.

‘In Syrië groeide ik op met corruptie. Als je een goede baan had, kwam je met alles weg. Dat is hier anders’

Culturen
Dat Battol voor de studie International Business koos, kwam niet uit de lucht vallen. In haar jaren als vluchteling leerde de laatstejaars mensen uit veel landen en nog meer culturen kennen. Daarnaast spreekt ze meerdere talen, wat goed van pas komt op een internationale studie. ‘’Ik snap ook dat mensen uit verschillende culturen soms anders tegen andere onderwerpen aankijken. Dat kan ik gebruiken in mijn studie en in mijn latere werk’’, ziet Battol, die nóg een reden had om International Business te studeren. ‘’Hier ben ik niet de enige niet-Nederlandse. Dat speelt ook wel mee, geef ik toe.’’

Trauma
Met haar overgebleven familie in Syrië heeft de Avansstudent nog regelmatig contact via Facebook en WhatsApp, al heeft ze het druk met school en komt het er niet altijd van bij te praten. Ook speelt mee dat Battol het liefst niet zoveel meekrijgt van het dagelijkse leven in haar geboorteland. ‘’Van het nieuws op televisie word ik niet vrolijk, ik vind het vervelend om daarover te horen. Ik heb daar veel meegemaakt, weet niet eens of mijn vrienden van vroeger nog wel leven. Ik kan wel zeggen dat ik er een trauma aan heb overgehouden’’, zegt Battol openhartig. ‘’Mijn brein blokkeert daarvan een gedeelte. Dat vind ik ergens fijn, maar ook weer niet. Het zijn ook herinneringen, ik heb er ook leuke tijden gehad. Ik mis de buurt en vrienden waarmee ik vroeger speelde.’’

Teruggaan
Tot een paar jaar geleden was de laatstejaarsstudent in de veronderstelling dat ze later zeker terug zou gaan naar Syrië, om daar een definitieve toekomst op te bouwen. Maar daar denkt ze nu heel anders over. ‘’Ik was naïef. Ik kan niet terug, het is er niet veilig. En zelfs al zou er vrede zijn, zijn er genoeg andere dingen mis in het land waardoor ik er geen goed leven kan leiden’’, zegt ze. Daarmee doelt Battol onder andere op mediakanalen die enkel uitzenden wat president Assad wil. ‘’Mensen weten niet wat de waarheid is en zijn niet goed op de hoogte van wat er speelt. Ze zijn gebrainwasht. Vrede gaat over meer dan alleen niet in oorlog zijn, het gaat dus om veel meer dan dat. Dat weet ik inmiddels.’’

Hoe goed Battol en haar gezin het ook hebben in Nederland, ze merken nog steeds dat veel Nederlanders soms contact met haar en andere vluchtelingen uit het Midden-Oosten mijden. En dat doet haar zeer. ‘’Alsof ze niet met ons in aanraking willen komen. Terwijl vluchtelingen hier vaak zonder hun familie komen en juist zo’n behoefte hebben aan contact. Dat maakt het veel makkelijker om te wennen aan een nieuw land. Maak eens een praatje met ons!’’