Medewerker van Avans Inge Duine deelt met ons haar ideeën en gedachtes, haar kennis en belevenissen die ze heeft binnen de onderwijsinstelling. Vandaag vertelt ze over haar rol als begeleider van een aantal studenten.
Hè, zie ik het goed, zitten de studenten nu niks te doen? Over een paar uur staan er zo’n honderd bezoekers in deze ruimte en we zijn nog lang niet klaar: de stoelen moeten neergezet worden, het geluid getest en de garderobe klaargemaakt.
Vandaag is de eerste dag van Explore the Cultures, een evenement van het Urban Living Lab Breda (ULLB). Georganiseerd door het stageteam van het ULLB, dat bestaat uit studenten van verschillende opleidingen van Avans, Buas en Curio.
Sinds kort ben ik hun begeleider – of meer fancy: labcoach. Het is nog zoeken in mijn rol, want we werken op basis van gelijkwaardigheid aan hetzelfde doel: Breda een beetje mooier maken.
Nou goed, ik dus naar de student die overall in the lead is en die wél druk bezig is. “Wat moet er gebeuren?”, vraag ik. “Zij zitten niks te doen.”
“Ze weten waar ze verantwoordelijk voor zijn”, zegt zij, terwijl ze haar schouders ophaalt. “Dat staat in het draaiboek.”
Ok.
“Kom, we gaan de stoelen neerzetten”, zeg ik tegen het groepje dat aan tafel zit te lunchen, want natuurlijk kan ik me toch niet bedwingen. Kauwend op een kaasstengel of een appelflap gaan ze aan de slag. In een kwartiertje tijd staan alle stoelen op hun plek.
Daar ga ik weer, denk ik terwijl ik de laatste stoel neerzet. Ik hang de bezorgde ouder uit, de docent die zegt: “Zou je niet zus of zou je niet zo?”
Op zich niets mis mee, maar vandaag wel. Want ik pak de zeggenschap, de controle van de studenten af – en daarmee ook de mogelijkheid tot leren: voor de studenten die zitten te eten om proactief te zijn en hun verantwoordelijkheid te nemen. Voor de student in the lead om haar medestudenten aan te spreken en om te delegeren. Om te leren samenwerken, zoals het in de echte wereld gaat.
Het is mijn valkuil: de neiging om over alle situaties controle te willen houden. Want als ik het niet doe, tsja… dan gebeurt het niet.
Of toch wel… want natúúrlijk ging het goed. Alles stond op tijd klaar. De bezoekers hadden het naar hun zin en aan het einde van de avond was er een daverend applaus voor de drie studenten die de documentaire ‘Ver van thuis’ maakten.
Terwijl ik mijn handen stukklap, denk ik aan hoe dit evenement tot stand kwam. Het stageteam wilde ‘iets’ met die documentaire. Als je het mij had gevraagd had ik waarschijnlijk gezegd: filmpremière, goed idee. Regelen, communiceren, klaar!
Maar de studenten pakten de controle, ze gingen los en bedachten dat het méér moest zijn dan dat. Het werd Explore the Cultures, een driedaagse met een kunstentoonstelling, internationale foodmarket en debatavond over hoe gastvrij Breda is. Een groot succes!
Dankzij deze studenten leer ik óók: om de controle los te laten, vertrouwen te geven, zodat de werkelijkheid nog mooier en beter wordt dan ik zelf kan bedenken.
Maar wat als het ‘mislukt’? Dat gebeurt dus nooit; er wordt altijd geleerd. Precies wat we willen, toch?
Punt. Of had jij nog wat?