Daar zijn ze weer, de groepjes studenten die achter hun tijdelijke ouders, de papa’s en mama’s, aansjokken. Die zijn uitgedost met grappige gadgets als flamingozwembanden en roze beenwarmers. Ze pakken hun kans om te shinen als reisleider. ‘Kijk,’ zeggen ze tegen hun kroost, ‘hier kan je lekker en goedkoop eten. En hier is het happy hour op woensdag.’
De kudde nieuwbakken studenten laat zich gedwee meevoeren naar alle hotspots, dwars door de stad. Hun nieuwe stad waar ze vier jaar gaan studeren. Die moeten ze natuurlijk leren kennen. Dat hoort ook bij het studentenleven; er is meer dan werkcolleges volgen of werken in projectgroepjes.
Blijkbaar ontdek je het studentenleven alleen in een groep, waarin iedereen hetzelfde T-shirt in dezelfde kleur draagt. Je ontdekt het door met elkaar spelletjes, raadsels en foto-opdrachten te doen. Door samen liedjes te zingen of wat er door de introductiecommissie ook maar bedacht is om het groepsgevoel te creëren.
Maar ho, wacht eens even. Ging je niet studeren om jezelf te ontwikkelen tot iemand die zelf kan nadenken? Om volwassen te worden en niet meer afhankelijk te hoeven zijn van je papa of mama? Waarom sjok je dan nu toch zo achter de groep aan?
Oké, het is handig dat je zelf niet hoeft na te denken over de route, het eten en het programma. Je kent natuurlijk verder niemand, dan is het fijn dat je zo mensen leert kennen. Lekker veilig allemaal.
‘Blijkbaar ontdek je het studentenleven alleen in een groep’
Toen ik nog docent was bij Communicatie en medeverantwoordelijk was voor de introductie stelde ik ook geen vragen. We deden gewoon wat we altijd deden: groepjes maken, spelletjes spelen en een feestavond.
Maar we willen onze studenten opleiden tot kritische professionals met 21st century skills. We willen dat ze kunnen omgaan met alle keuzes die de huidige samenleving biedt, dat ze zelf leren nadenken. Nu volgen ze klakkeloos een vooraf bedacht programma met een papa of mama die ook maar een mening heeft.
Dus, hoelang gaan we nog door met deze introductie 1.0?
Laat onze studenten het volgend studiejaar lekker zelf uitzoeken. Geen vastgesteld programma meer, we volgen de lijn van Ambitie 2025: méér keuzeruimte. Ze hebben een telefoon, ze hebben Google, dus papa’s of mama’s om de weg te wijzen hebben we niet meer nodig. Zowat de helft van de nieuwe lichting heeft gereisd tijdens een tussenjaar. In exotische landen vonden ze zelf de weg naar de belangrijkste hotspots – dan kunnen ze dat in Breda, Tilburg of Den Bosch ook.
Blijft over het belangrijkste onderdeel van de introductie: mensen leren kennen. Tsja, hoe… via een app ofzo. Dat is heel erg 21st century. Nou goed, we hebben nog een heel studiejaar om daarover na te denken. Maak maar een projectgroep die zich daarover buigt. En anders vragen we het aan ChatGPT*. Dat doen onze studenten ook. Nu al benieuwd hoe de introductie er volgend jaar uitziet.
*stel ChatGPT maar eens de vraag: hoe kunnen studenten elkaar leren kennen tijdens de introductie?
Inge Duine is Avansmedewerker en oud-docent
Anique
Waar het om draait bij een introductie is groepsparticipatie en sociale integratie - dat staat voor mij volledig los van kritisch denken. Wij knipten onze shirts kapot, sloegen het kamperen over en gingen na de eerste opdrachten op het terras zitten.
Harold
Goeie gedachte Inge. Gelukkig zijn de studenten (studievereniging) bij Communicatie zelf aan zet bij de organisatie. Kunnen ze dus zelf met vernieuwende voorstellen komen.
Stan
We laten met een introductie nieuwe studenten kennismaken met elkaar en de stad. Meer niet. Vervolgens hebben docenten vier jaar de tijd om kritische professionals op te leiden. Misschien had je toen wel vragen moeten stellen in plaats van achteraf.