Ik had nooit iets met de term sneeuwvlokgeneratie – tot afgelopen half jaar. Er was altijd wel iets aan de hand met de groep studenten die bij het Urban Living Lab Breda stageliep: een bus die meer dan een uur vertraagd was, een kapotte laptop waardoor er niet gewerkt kon worden, een eerste rijles die écht tijdens stage moest, de tandarts.
De studenten dwarrelden wat rond. Deden hun taakjes, maar bij voorkeur wanneer ze er zelf zin in hadden. Meestal was het dan goed – niet altijd.
Geen enkele normale week hadden we. Altijd was er wel iemand ziek, zwak of zielig. Ik werd er zelf misselijk van. In de laatste week voor de kerstvakantie had ik een wee gevoel in mijn maag, alsof alle sneeuwvlokken in mijn buik vermengd waren met koffie en er als bruine drab uit zouden komen – of het was gewoon het broodje carpaccio van de kantine.
Met de nieuwe lichting moest het strenger besloot ik. Om stipt 9 uur beginnen, om 09.30 uur standup. Bij 3x te laat een seintje naar school, bij 2x ziek ook. Nooit meer ongeoorloofd afwezig. Meer taken, meer verantwoordelijkheid. We zouden de teugels eens flink wat strakker aantrekken.
Beetje jammer dat ik zelf precies in die eerste stageweek een tripje had gepland. Niet voor werk, nee gewoon voor fun. Van woensdag tot en met zaterdag in Oostenrijk om de 200 kilometer van de Alternatieve Elfstedentocht te schaatsen.
Meteen bij de start de hort op… Dat is geen goed voorbeeld, maar een echte sneeuwvlokactie. Hoewel, ik ben al bijna veertig en dus te oud voor Gen Z. Ik ben een millennial.
‘Meteen bij de start de hort op…dat is geen goed voorbeeld’
Daar, op de Weissensee, ben ik een van de jongsten tussen de senioren en pensionado’s. De generatie van: kom op, niet mauwen of piepen, het leven is hard. Hup, schouders eronder!
Als onze studenten sneeuwvlokjes zijn, dan zijn zij, de babyboomers en generatie X’ers, als ijzel of ijsregen. Je ziet het bijna niet, maar ze zijn keihard en als je verkeerd terecht komt, kun je je gemeen pijn doen.
Het is de generatie die Spartaans is opgevoed (met uitspraken als ‘in mijn slaapkamer stonden vroeger de ijsbloemen op het raam’), die de Alternatieve Elfstedentocht bedacht heeft. Want even eerlijk: wie gaat er nu voor zijn lol een dag lang rondjes schaatsen op een bevroren meer in Oostenrijk, voor een medaille?
Ik dus, maar wel met een ander doel: lekker glijden. Alleen als het goed voelt, rij ik door voor de 200 kilometer. Bij zere benen stop ik om aan de schnaps te gaan. Voor de ijzelsenioren is dat totaal onbegrijpelijk, die vinden mij iemand die opgeeft natte sneeuw, net niks.
Maar waarom zou je tegen je gevoel in jezelf kapot werken, alleen maar voor de prestatie? Is het niet fijner om relaxed door het leven te glijden?
De sneeuwvlokgeneratie snap ik nu een stuk beter. Daarbij: de wereld is mooier mét sneeuw. Het is alleen wel fijn als je weet wánneer de wereld wit dwarrelt. Dus voortaan graag gewoon op tijd.
Inge Duine is Avansmedewerker en oud-docent
Huub
echte lachen dit, gaaf geschreven Inge