‘Waar is nou die glijbaan?’ vroeg de docentbegeleider van een van stagiairs van het Urban Living Lab Breda. Het was zowat het eerste wat ze zei toen ze binnenkwam.
We zaten die dag in Open X, de nieuwe ruimte bij Avans in Breda, voorzien van hippe dingen die Gen Z aanspreken: een coffeecorner met barista, een caravan om in te vergaderen, een net met hangkussens om in te relaxen.
En dus ook een glijbaan. Daar gaat nooit iemand vanaf, dacht ik, toen ik het plastic gevaarte voor het eerst zag. Een leuke gadget voor in die eerste weken en daarna staat het ding te verstoffen.
Dat valt mee. Ik hoor er regelmatig iemand naar beneden gaan, wat altijd eindigt in gelach en gegier. Ook ik gleed er ergens in januari vanaf, samen met onze toenmalige stagiairs. Even wat anders, na een serieuze vergadering. Wel opletten, want het ding is steil en je kan hard op je stuitje terecht komen, maar zelfs dat was lachen.
Zou het niet leuk zijn, dacht ik, om mijn zoontje van 4 een keer mee te nemen, zodat ik hem kan laten zien waar mama werkt? ‘We hebben een glijbaan,’ zei ik tegen hem, ‘een groene.’ Hij was er niet van onder de indruk. Wel van het feit dat ik zelf mag bepalen wanneer ik mijn boterhammen eet en wanneer ik naar de wc ga.
Voor ons serieuze volwassenen is zo’n glijbaan wel heel bijzonder bleek uit het stagegesprek met die docentbegeleider. We hadden het over leerdoelen en bespraken wat de student al goed kon en waar hij zich nog in kon verbeteren. Toen we klaar waren, vroeg ze nog een keer waar nou toch die glijbaan was.
Op de weg ernaartoe zagen we grote groepen studenten, kromgebogen zittend achter hun laptop of met hun hoofd naar beneden, starend naar hun telefoontjes. De ongebreidelde schermtijd van Gen Z, daar is mijn zoontje pas echt jaloers op.
‘Voor ons serieuze volwassenen is zo’n glijbaan wel heel bijzonder’
‘Houden jullie mijn spullen even vast?’ zei de docentbegeleider toen we op de eerste verdieping stonden. Ze drukte haar tas met laptop in de hand van onze stagiair en ze slaakte nog net geen kreet toen ze zich in de groene buis stortte. Wij sjokten de trap af en vingen haar onderaan op.
Die dag hoorde ik meer groepjes gillend van de glijbaan gaan.
Er zijn mensen die zeggen dat, in een periode van bezuinigingen en naar beneden glijdende studentenaantallen, gemeenschapsgeld beter besteed had kunnen worden aan iets wat écht bijdraagt aan het onderwijs. Maar glijden levert zoveel op: lol natuurlijk én iets hips om op de open dag te laten zien.
‘Mogen jouw studenten dan ook schommelen?’ vroeg mijn zoontje onlangs.
Ik schudde mijn hoofd. Wel een goed idee, zeker met het oog op het binnenhalen van de studentengeneratie na Gen Z. Hij kan het weten, hij is er onderdeel van.
We moeten de nieuwe generatie in beweging krijgen. En of we nu, net als de studentenaantallen, de ene keer vooruit en dan weer achteruit gaan; lol hebben is altijd belangrijk. Dus… leuk zo’n glijbaan, maar waar blijft die schommel?
Inge Duine is Avansmedewerker en oud-docent
Punt. Of had jij nog wat?