Of ik een filmpje wilde maken, met een typische of bizarre herinnering aan de coronatijd, voor de afstudeerders van de lichting die in september 2020, midden in corona, vol goede moed aan de opleiding Communicatie begonnen. Het filmpje mocht maximaal vijftien seconden duren en moest “met energie” een tipje van de coronasluier oplichten.
Ik dacht terug aan het begin van dat studiejaar en voelde mijn energie juist weglekken. Voor het eerst sinds maart 2020 mochten we weer naar Avans. Wel met wat restricties: een ‘klas’ bestond uit maximaal zes personen en had een halve dag per week les op school, in één klaslokaal, met slechts één docent, en uiteraard alles op anderhalve meter afstand.
Met kunst- en vliegwerk knutselden we een hybride programma in elkaar: projectwerk en vaardigheden als presenteren deden we op school, de theoretische werk- en hoorcolleges gingen online. Dat werkte eigenlijk best goed, behalve als de halve klas ‘verkouden’ was en je ineens met slechts drie studenten zat…
Maar toen ik terugdacht aan die coronatijd, zag ik niet die grappige momenten van studenten, liggend in een hoodie op hun bed, soms zelfs rijdend in de auto, of zittend achter de kassa van de Albert Heijn.
Nee, er kwam maar één beeld omhoog. Dat was aan het einde van dat schooljaar, toen we opnieuw in een harde lockdown zaten, de tweede. Wéér keek ik tegen allemaal zwarte schermpjes aan. Tegen de namen in het zwart zei ik dat ik iets moest vertellen, wat ik liever face-to-face zou doen, maar ja… corona.
“Mijn moeder is bezig met de laatste weken van haar leven. Ze gaat binnenkort dood en ik weet niet hoelang het nog duurt”, zei ik, terwijl mijn stem trilde. Een paar studenten zetten hun camera aan, maar niemand reageerde of zei iets. Waarom zouden ze ook, het was dinsdagochtend kwart voor 9, ze lagen nog in bed.
‘Niemand reageerde of zei iets. Waarom zouden ze ook, het was dinsdagochtend kwart voor 9, ze lagen nog in bed’
Ik slikte mijn tranen weg en probeerde zo opgewekt mogelijk te zeggen dat we met de projectbegeleiding gingen beginnen. “Ik hoop dat we het schooljaar op een goede manier met elkaar kunnen afmaken.”
Dat gebeurde niet.
Moest ik dit in een filmpje van vijftien seconden gaan vertellen bij iets vrolijks als een diploma-uitreiking? Nee, natuurlijk niet.
Hoewel… ik weet zeker dat ook jij niet alleen maar terugdenkt aan die grappige of bizarre momenten. Dat ook jij pijnlijke herinneringen aan de coronatijd hebt, iets wat je nog steeds raakt. Iets wat alweer járen geleden is.
In vier jaar tijd is er veel gebeurd. Ik heb geen moeder meer, maar mijn kind is alweer vijf. Ik ben verhuisd van het dorp naar de stad. En zo waren er meer grote en kleine veranderingen.
Ik weet niet wat jij allemaal hebt meegemaakt de afgelopen vier jaar… maar je hebt je diploma gehaald, wat een prestatie!
Dus denk af en toe nog eens terug aan die coronatijd, aan hoe shit het toen was, en aan hoe die k-periode ook weer voorbij is gegaan, zoals alles voorbij gaat. Dát zou ik willen meegeven, maar hoe krijg ik dat in een filmpje van vijftien seconden?
Inge Duine is Avansmedewerker en oud-docent
Punt. Of had jij nog wat?