Student Benjamin Blokhuis is op zoek naar gezellige ontmoetingen met medestudenten binnen de hogeschool. Hij gaat hiervoor de Avanssteden af en schrijft over zijn date-avonturen in de rubriek Liefde, vriendschap of een blauwtje. Aflevering 8: Eenzaam.
Liefde, vriendschap of een blauwtje? Wat dacht je van: geen van een? De afgelopen maand was er geen nieuwe liefde, geen nieuwe vriendschap en geen nieuw blauwtje.
En toch wilde ik dit schrijven, omdat er toch wat mensen, vooral studenten, deze stukken lezen. En ik heb tot nu toe elke keer over ontmoetingen geschreven en dat vind ik heel leuk, maar het heeft een vrij groot ‘social media gehalte’, het lijkt best wel perfect: ik ontmoet elke maand leuke nieuwe mensen, leuke avonturen…
Maar de afgelopen weken ging ik naar school en daarna kwam ik thuis en dan had ik op sommige dagen met niemand gepraat.
Zoals eenieder van jullie ongetwijfeld in mijn eerste stuk van dit schooljaar heeft gelezen, begon ik in Nijmegen aan mijn minor kunstgeschiedenis. Ik schrok me dood van hoe groot en machinaal de universiteit is. In het vorige stuk vertelde ik dat ik eindelijk een vriendin op de uni had gemaakt! Echter, wij hebben nu nog maar anderhalf uur les per week samen. Onze roosters lopen totaal langs elkaar heen. We hebben weliswaar afgesproken om een keer in Den Bosch wat te drinken, maar ik zie haar nooit meer op de uni. Op die anderhalve uur per week na.
En voordat ik het weet is mijn minor weer voorbij. Ik heb nog twee weken les en daarna drie tentamens, het gaat zo snel.
En ergens dacht ik: ach, die paar weekjes die ik nog op de universiteit heb, waarom zou ik zoveel moeite doen om nieuwe mensen te ontmoeten. Het klinkt misschien stom, maar ik heb al aan het begin van deze minor veel pogingen ondernomen om vrienden te maken. Ik heb veel mensen aangesproken. Ik vind maar niet mijn type mensen. Daarbij helpt het niet dat het buiten vaak donker is als ik les heb en ik maar 9,5 contacturen per week heb. Ik denk steeds: ‘Ach, ik ga wel even alleen zitten’.
En voor alle duidelijkheid: ik ben niet zielig. Ik ben absoluut niet zielig. Naast mijn leven op de universiteit heb ik best een sociaal leven. Ik heb vrienden die ik regelmatig zie. En daar geniet ik ook heel erg van. Dan kunnen die 9,5 uurtjes op de universiteit mij ook niet zoveel schelen.
Maar mijn sociale leven op de universiteit gaat niet over rozen. Ik spreek daar eigenlijk niemand.
Wat overigens wel interessant is, is dat ik niemand spreek, maar me toch vaak aan andere mensen erger. Dit gaat tegen mijn morele kompas in, maar ik erger me soms puur en alleen gebaseerd op vooroordelen en uiterlijk. En dat is echt niet netjes (december brengt het slechtste in me naar boven), dus ik kan er ook niet over schrijven. Maar ik ga het wel doen.
Zo erger ik me ook aan een groepje nerds dat altijd vooraan zit. Naast mij, want ik zit ook altijd vooraan (dit zegt dus ook vooral iets over mij). Ik erger me ook aan een meisje met een ‘bob-kapsel’, maar dat is gewoon echt omdat ik jaloers ben. Ik zou ook graag dat kapsel willen.
Als laatste erger ik me aan een vrouw van middelbare leeftijd, misschien iets ouder. We moesten klassikaal een tekst lezen, maar het lukte ons allebei niet om ons te concentreren door het rumoer om ons heen. Dat schepte best wel een band. Even later besloot ik om mijn noisecancelling-koptelefoon te pakken om me te concentreren. Toen ik klaar was met lezen gaf ik mijn koptelefoon aan die vrouw, om onze band nog sterker te maken. Zij zet mijn koptelefoon op en even later geeft ze mijn koptelefoon terug. En die koptelefoon is helemaal nat. Helemaal totaal nat. Of vettig. Ik had ineens mijn koptelefoon in mijn handen, maar dan alsof het ingesmeerd was met olijfolie. En het is echt een dure koptelefoon waar ik heel zuinig op ben. Waarom was mijn koptelefoon ineens zo vet? Zo nat? Ik zat vol met vraagtekens, maar ik wilde het ook niet vragen.
Geen liefde, geen vriendschap en geen blauwtje deze maand. Alleen ik, mijn ergernissen aan mijn klasgenoten en een natte koptelefoon.
Toch wilde ik dit schrijven. Ik denk dat het goed is om eens een ander geluid te horen dan dat alles perfect is en iedereen overal vrienden maakt. Want dat is niet altijd zo en dat is ook oké.
Punt. Of had jij nog wat?