Toen de vader van Avansstudent Max van der Velde onverwachts een einde aan zijn leven maakte, kon de vierdejaarsstudent Communication & Multimedia Design (CMD) in Den Bosch zijn gevoel moeilijk in woorden uitdrukken. Tijdens de minor Studio You besloot hij daarom de film Onuitgesproken te maken. Die vertelt het verhaal van de twintigjarige Milan, die zijn beste vriend verliest door zelfdoding. ‘’Door de film heb ik iets negatiefs kunnen omzetten in iets positiefs.’’
*Triggerwarning: dit verhaal gaat over zelfdoding en kan als heftig worden ervaren.
‘’De première heeft me veel goed gedaan. Ik heb van verschillende mensen gehoord dat ze over dingen zijn gaan praten nadat ze mijn film zagen. Niet alleen over zelfdoding, maar ook over mentale problemen en andere vormen van verlies. Ik ben geen emotionele jongen, maar hier haalde ik wel voldoening uit. Dat de drempel om over verlies te praten lager is door de film, vind ik erg mooi’’, vertelt Max.
Veel support
In oktober 2022 krijgt Max een telefoontje: het is goed mis met zijn vader. Hij heeft geprobeerd een einde aan zijn leven te maken en ligt in het ziekenhuis, waar hij door zuurstofgebrek in coma is komen te liggen. Normaal functioneren is door opgelopen hersenbeschadiging uitgesloten, en uiteindelijk overlijdt de 54-jarige man na drie weken. De gebeurtenis doet een hoop met de Avansstudent en zijn familie. ‘’Gelukkig kreeg ik veel support. Van mensen op Avans, waar ik veel aan had en van vrienden. Zo hoort het, maar ik beschouw mezelf er wel gelukkig mee. Het kan ook anders’’, zegt Max, die ook dat ervaarde. ‘’Er waren ook sensatiezoekers, die vooral wilden weten hoe het was gebeurd.’’
De CMD’er praat in de tijd na het overlijden van zijn vader veel met vrienden. Maar zijn gevoelens goed overbrengen via woorden, dat is lastig. ‘’Verwoorden hoe je je voelt als je vader verliest nazelfdoding, is moeilijk. Maar ik wilde het wel, zodat mensen me konden begrijpen’’, aldus de Avansstudent, die een kans ziet wanneer hij de Avans-minor Studio You gaat volgen. Daar krijgt hij de mogelijkheid om een film maken. ‘’Met film wilde ik altijd al iets doen. Ik zag het als de manier mijn verhaal te vertellen.”
Schuldgevoel
De film van twintig minuten die Max uiteindelijk maakt, heet Onuitgesproken. Daarin volgt de kijker goede vrienden Milan en Oscar (20). Wanneer Milan een vriendin krijgt, verwatert het contact tussen de twee. Oscar doet nog wel zijn best het contact te behouden, maar Milan is veel met andere dingen bezig en luistert niet naar zijn goede vriend. Daardoor heeft hij niet in de gaten dat het niet goed het hem gaat. Uiteindelijk leidt het tot zelfdoding van Oskar en blijft Milan met een schuldgevoel achter.‘’ In Milan zit een stukje van mezelf. Ik had ook een vriendin in de tijd dat dit gebeurde. Ik trok veel met haar op en was weinig thuis. Na de dood van mijn vader, die geen afscheidsbrief achterliet, kreeg ik schuldgevoelens. Had ik niet iets kunnen of moeten doen, een appje sturen met de vraag hoe het ging, even bellen? Had ik dingen moeten zien? Daar ging ik erg ver in’’, zegt Max. ‘’Het was soms best confronterend om dat stukje terug te laten komen in de film. Terwijl ik nu ook weet: de zelfdoding was de keuze van mijn vader. En daar heb ik ergens nu ook vrede mee.’’
Het maken van de film hielp de laatstejaars een beetje in zijn rouwproces. Dat kwam mede door de gesprekken die hij voerde op de set met zijn crewgenoten, die bestonden uit vrienden en mensen die hij niet kende. ‘’Tijdens het maakproces praatten we veel over het onderwerp, maar ook over andere vormen van verlies, zoals ziekte. We waren met een hechte groep, mensen maakten echt tijd voor elkaar. Dat was heel fijn en vond ik bijzonder om te zien’’, aldus Max.
Emotioneel
De film is volgens Max zware kost. Het thema zelfdoding en hoe hij zich in die tijd voelde, is nou eenmaal geen grappig verhaal. ‘’Al moet je soms wel grinniken. Milan is, net als ik, een slordige jongen die soms te laat komt. De film eindigt wel emotioneel’’, zegt de Avansstudent.
Emotioneel waren ook de reacties tijdens de filmpresentatie op Avans. Daar was Onuitgesproken te zien onder toeziend oog van zo’n zestig personen, waaronder zijn moeder, broer en zusje. ‘’Toen ik na afloop de zaal vroeg wat mensen ervan vonden, bleef het op wat gesnik na stil. Ik zag dat mijn broer, zusje en moeder aan het huilen waren. En toen huilde ik ook, voor het eerst in zes maanden. Ik huilde om hoe ik me voelde en om wat ik had gemaakt. Aan het begin schaamde ik voor mijn tranen, want het is nooit leuk als anderen je zien huilen en een emotionele jongen ben ik niet. Maar die schaamte werd al snel omgezet in een gevoel dat de tranen er mochten zijn. Dat was een bijzonder moment.’’
Trots
Nu de met een 9.7 beoordeelde film af en te zien is, betekent het niet dat Max de gebeurtenis helemaal heeft kunnen afsluiten. Dat is iets wat nooit gaat gebeuren, want een antwoord op de vraag waarom zijn vader zelfdoding heeft gepleegd, zal hij nooit krijgen. ‘’Maar mijn eigen verhaal heb ik met de film verteld en dat verhaal is daarmee afgerond. Ik kan verder, heb bereikt wat ik wilde bereiken: mensen erover laten praten. Ik hoor ook van mensen om me heen dat mijn vader trots op me zou zijn. Enerzijds denk ik: hoe weet je dat nou, want hij is er niet meer. Maar het laat me wel goed voelen. Als veel mensen het zeggen, moet het wel waar zijn’’, aldus Max. Met zijn film wil hij niet alleen zijn verhaal vertellen, maar ook wat meegeven aan kijkers.
‘’Je moet genieten van de tijd die je gegeven is in het leven. Je weet niet wanneer het voorbij is, de tijd is beperkt. Wees dus een beetje lief voor elkaar. Je weet nooit wat er in iemands hoofd omgaat. Als je iemand wil bellen, stel dat dan niet uit maar doe dat gewoon. Dat is een kleine moeite. De kleine acties in het leven doen heel veel voor anderen.’’
Denk je aan zelfdoding? Neem dan 24/7 gratis en anoniem contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl.
Punt. Of had jij nog wat?