Soms zit je met een student in je maag. “Ik snap echt niet waarom student X of Y dit doet”, zeg je in de docentenkamer. Een van je collega’s geeft je gelijk en begint over student Z die laatst ook zo’n frats uithaalde. Je andere collega haalt zijn schouders op – waar jij dan weer niets van begrijpt.
Daarna slaat de ergernis om naar lichte wanhoop. Je moet er iets mee, met dit gedrag, maar wat?
Zo had ik laatst een student waarmee iets aan de hand was. Ik wist alleen niet wat, ik kon er mijn vinger niet op leggen. Ze leek vaker ziek dan normaal (maar hé, griepgolf), maakte moeilijk contact (maar hé, introvert) en haalde haar deadline niet (maar hé, dat krijg je als je ziek bent).
Ergerlijk en onbegrijpelijk, maar ziek zijn en daardoor een deadline missen leek iets relatief kleins, iets wat niet zoveel betekende. Iedereen is wel eens ziek, toch?
Als ik haar 1-op-1 sprak, leek er niets aan de hand. Ze vond de stage écht leuk, eerlijk waar. De begeleiding was goed, ze leerde nieuwe dingen en zo meer.
Toen werd ze opnieuw ziek. Vreemd.
Twee dagen later was ze terug. In gesprekken staarde ze wat voor zich uit. Haar lijf was er, haar hoofd was elders. Een uur daarna ging ze wéér ziek naar huis.
‘Haar lijf was er, haar hoofd was elders’
De kleine dingetjes stapelden zich op, het patroon schoof in elkaar. Ik wilde haar door elkaar rammelen, vragen wat er speelde, zeggen dat het oplucht als je zegt waar je mee zit. Buikpijn kreeg ik ervan.
Haar opleiding wist dat er iets speelde, maar wat precies? Geen idee. Ook ik kreeg mijn vinger er niet achter. Niet meteen. Het duurde een paar weken, wat vage berichtjes over en weer. En ze zei dat ze het niet kon vertellen, nog niet. Daarna was ze weer ziek, zwak en misselijk. Ik dacht: die zien we nooit meer terug.
Maar toen was ze er op een dag ineens weer. En ze stelde zich open, vertelde wat er speelde, wat er aan de hand was. Mijn buikpijn was niet voor niets. Ik kreeg er tranen in mijn ogen van.
We gingen in gesprek met haar docent en spraken af dat ze zich ging focussen op haar examenopdrachten. Ze mocht met een eigen project aan de slag. Iets waar haar hart naar uitgaat, waar ze haar talenten in kwijt kan, iets wat helemaal van haar is.
Dat project is er nu: de podcast Break the silence, over mentale gezondheid van studenten. Ze is bezig met de eerste opnames. Als alles goed blijft gaan, haalt ze straks al haar studiepunten en dus haar diploma.
Maar het belangrijkste is, denk ik, deze levensles: alleen als je de stilte doorbreekt verandert er iets. Niet alleen voor haar, ook voor mij – mijn buikpijn is inmiddels over.
Inge Duine is Avansmedewerker en oud-docent
Punt. Of had jij nog wat?