Het einde van het jaar valt studenten vaak zwaar. De motivatie staat op een laag pitje, de opkomst bij de lessen is dramatisch en je merkt aan alles dat iedereen in de ‘zomermodus’ staat. Ik hoor het mijn moeder al zeggen: “De laatste loodjes wegen het zwaarst”.
Hoewel de meeste studenten de eindstreep nog lang niet gehaald hebben, wordt het steeds lastiger om de energie op te brengen om die laatste deadlines te halen. En het helpt natuurlijk niet als er bijna niemand meer komt opdagen. De ene helft van de klas is al weken “druk aan het werk aan het project”. Oftewel: op stedentrip, op een festival of andere leuke bezigheden. De andere helft zit met zijn hoofd totaal ergens anders tijdens de les.
In de wandelgangen gaat het alleen maar over de weekendplannen. “Vrijdag naar Eindhoven, zaterdag festival en zondag brunch met m’n huisgenoten.” Dat er maandag gewoon weer les is, lijkt een bijzaak. Deadlines? Die zijn toch pas over een paar dagen? De gedachte dat 23:59 ook nog bij deadline day hoort, wordt gretig omarmd.
Ondertussen blijven de docenten hun best doen. Ze verschijnen trouw in het lokaal en geven feedback alsof het niet al de zesde keer is dat dezelfde student ‘echt bijna klaar is met zijn scriptie’. Je kunt de moed in hun ogen bijna zien wegglijden als er voor de derde week op rij iemand roept: “Komt dit op de toets?”
Ik maak me er ook schuldig aan. Mijn weekenden raken deze tijd van het jaar steeds voller, en dat merk ik. Ik ben minder aanwezig, neem te weinig tijd voor school en mijn energieniveau schommelt ergens tussen ‘lege batterij’ en ‘vliegtuigmodus’. Mijn koffieverbruik zit inmiddels op een zorgwekkend niveau. En toch ga ik door. Want ergens, diep onder de stress, weet ik: ik ben er bijna.
Toch zit er ook iets moois in deze fase. Iedereen probeert op zijn eigen manier de eindstreep te halen. De een met een strakke planning, de ander op pure adrenaline en energiedrankjes. En sommigen met een rotsvast vertrouwen in uitstelbeleid.
We slepen ons voort, van feedbackronde naar eindsprint. Niet altijd even stijlvol, maar wel met doorzettingsvermogen. Want hoe chaotisch het ook is, uiteindelijk kruipt iedereen naar die finishlijn.
Misschien zijn de laatste loodjes niet zozeer zwaar, maar vooral de vermoeide echo van een jaar lang ploeteren. Een jaar vol Teams-links, groepsgenoten die ‘vergeten te reageren’ en PowerPoints die meer paniek dan studiepunten opleverden. Maar hé, het is bijna vakantie. Nog even doorbijten. Nog even dat ene laatste document uploaden.
En daarna? Dan vergeet ik binnen drie dagen weer hoe zwaar het was. Tot het volgende schooljaar weer begint tenminste.
Punt. Of had jij nog wat?