In Nederland hebben we enkele evenementen die het hele land in hun greep houden. Iedereen volgt ze tot op zekere hoogte en elke conversatiestarter gaat erover. Ik bedoel dan het wereld en Europees kampioenschap voetbal en de verkiezingen. Momenteel is laatstgenoemde gaande en dat merk je zodra je ook maar één bron van media opent. Op televisie schuiven lijsttrekkers constant aan bij talkshows en op sociale media worden er dagelijks vier verschillende peilingen gedeeld die elkaar allemaal tegenspreken.
Ik vind het altijd een spannende tijd. Als Bestuurskundestudent heb ik veel affiniteit met politiek en volg ik het trouw. Het hele proces van de verkiezingen intrigeert me: heel Nederland gaat gezamenlijk naar een vooraf bepaalde locatie om een stukje papier in te vullen, dat vervolgens wordt bekeken, waarna we de volgende dag een beeld hebben van de toekomst voor de komende vier jaar. Het meest fascinerende vind ik dat dit niet eens uniek is voor Nederland maar dat dit bijzondere proces over de hele wereld wordt uitgevoerd.
Ik kijk er altijd naar uit, het heeft iets verbindends. In de rij staan omdat je dacht dat het om drie uur ’s middags echt wel rustig zou zijn, om er vervolgens achter te komen dat de helft van het dorp hetzelfde idee had. Lekker bijpraten met de zoon van de bakker die voor je in de rij staat en die je niet zo vaak spreekt. Dan stilvallen met z’n allen wanneer je dichter bij het stemhokje komt. Alsof je in een bibliotheek bent, of op school en de vrijwilligers die je stempas en ID controleren de docenten zijn die je streng toespreken als je te veel lawaai maakt. En dan probeer je je lach in te houden terwijl je iedereen ziet worstelen met het opvouwen van het stembiljet.
Dan ben je eindelijk aan de beurt, wens je de bakkerszoon succes en stap je het hokje in. Inmiddels weet je waarop je wilt stemmen, maar toch bekijk je nog even rustig de hele lijst. Dan neemt de stress toe, want wat nou als je per ongeluk het verkeerde vakje inkleurt? Nooit van je leven heb je eraan getwijfeld of je een vakje kunt inkleuren, maar op dat moment ben je er zeker van dat je hierin kunt falen. Uiteindelijk is het gelukt: het vakje is ingevuld, het papier opgevouwen en op weg naar buiten maak je de grap dat het papier elk jaar groter wordt. Je krijgt een paar beleefde lachjes, wenst iedereen een fijne dag en stapt naar buiten en gaat terug naar huis.
Het moment van verbroedering dat je even voelde met de rest van Nederland is alweer verdwenen en je kijkt uit naar de volgende keer, over vier jaar. Aaah, verkiezingstijd, wat mij betreft beter dan kerst!
Punt. Of had jij nog wat?