Het is deze week de Vredesweek en gisteren was het de Internationale Dag van de Vrede. Daarop staat men stil bij landen waar oorlog is. Ook Avansstudenten hebben met oorlog te maken gehad. Maxim Kravets, eerstejaarsstudent Finance & Control in Breda, vluchtte voor de oorlog in Oekraïne en belandde in Nederland.
‘’Het gaat nu best goed met me. Ik heb sinds kort woonruimte gevonden in Breda, daarvoor woonde ik in Eindhoven met mijn moeder. Dat was niet zo handig, omdat ik in Breda studeer. Nu kan ik alles met de fiets doen’’, vertelt Maxim Kravets op de vraag hoe het met hem gaat. ‘’Het gaat in ieder geval beter dan de eerste drie maanden dat ik hier was. Die waren niet leuk.’’
Onzeker
Toen de oorlog met Rusland in Oekraïne eerder dit jaar uitbrak, hoorde Maxim in de eerste weken de bommen dichtbij zijn huis in de stad Dnipro vallen. Zijn moeder en hij twijfelden geen moment en besloten op de vlucht te slaan, weg van het geweld. ‘’Mijn moeder huilde toen we Oekraïne verlieten en ik vond het natuurlijk ook niet leuk. Om ons land, familie en vrienden te moeten verlaten was erg teleurstellend’’, vertelt Maxim, voor wie een onzekere periode aanbrak. ‘’We hadden geen keus behalve alles in het moment te beslissen. Tijd om na te denken over waar we naartoe wilden gaan was er niet. We gingen gewoon, wetende dat het life changing decisions keuzes waren.’’
Een periode van veel chaos en reizen brak aan voor de twee. Ze trokken eerst naar Hongarije, bleven daar slechts een paar dagen, om daarna naar het Duitse München te gaan. Vanuit daar gingen Maxim en zijn moeder naar Nederland. Daar werden ze opgevangen in Amsterdam, waar ze een paar weken bleven. ‘’Toen volgde Roermond, Zwolle en Eindhoven. We zagen een hele hoop plekken’’, aldus Maxim.
Studeren
Om te illustreren hoe chaotisch het leven van Maxim en zijn moeder was, ook toen ze in Nederland waren aangekomen, vertelt de Avansstudent het verhaal over zijn keuze om Finance & Control gaan studeren. ‘’Voor ik hier kwam, wist ik niet eens óf ik wel wilde studeren. Daar had ik nooit over nagedacht, de mogelijkheid om iets anders te gaan doen na mijn middelbare school hield ik ook open. Studeren in het buitenland had ik dus ook nog nooit overwogen’’, zegt hij lachend. ‘’Het was allemaal vrij random, al ben ik blij dat ik deze internationale studie nu volg. Ik hoop mijn studie hier af te maken, maar kan niet zeggen hoe mijn leven er volgend jaar uitziet.’’
Eerder dit jaar sprak Punt al met de Oekraïnse uitwisselingsstudent Yurii uit Oekraïne. Dat verhaal lees je hier. In diezelfde periode deed ook de Russische Polina haar verhaal.
Gemis
De eerste paar maanden in Nederland waren voor Maxim dubbel. Hij was blij dat hij veilig was en genoot van het Rijksmuseum, het Van Gogh Museum en de schitterende architectuur in Amsterdam, dat hij schitterend vindt. Maar er was ook het gemis van zijn vader en andere familieleden, zeker in de eerste drie maanden. In die periode vermeed hij het nieuws, omdat het hem alleen maar slechter liet voelen. Nu gaat het beter en praat hij regelmatig met bekenden daar. Maxim ondersteunt ze zelfs financieel. ‘’Ze zoeken erg hard naar manieren om geld te verdienen, maar dat is lastig. Velen van hen vechten in het leger’’, vertelt de Avansstudent, die ook zijn vrienden erg mist. ‘’Zij brengen motivatie in mijn leven. Soms videobellen we via Instagram, maar dat is niet hetzelfde als elkaar in het echt zien. Ik mis mijn vrienden en Oekraïne.’’
‘Soms videobellen we via Instagram, maar dat is niet hetzelfde als elkaar in het echt zien. Ik mis mijn vrienden en Oekraïne.’
‘’Wat me wel erg heeft geholpen om me beter te laten voelen, is de manier waarop we zijn ontvangen in Nederland. Iedereen was erg vriendelijk en hielp ons. Daardoor voelde ik me snel mentaal wat beter. Zelfs de directheid van Nederlanders vind ik fijn’’, vervolgt Maxim.
Teruggaan
Maxim heeft net als veel van zijn Oekraïnse leeftijdsgenoten het geluk dat ze zijn opgegroeid met Engelse taal waardoor zij zichzelf dus hier aardig kunnen redden. Ook spreekt hij al een woordje Nederlands. Maar dat is anders voor zijn moeder en veel van haar leeftijdsgenoten, zegt hij. ‘’Daardoor kunnen ze hier niet wennen. Veel van hen gaan daarom ook terug naar Oekraïne’’, zegt de eerstejaars. ‘’Neem bijvoorbeeld het eten, zoals hagelslag en hutspot. Ik ga niet liegen en wil niet respectloos overkomen, maar daar houd ik niet van. Het is heel anders dan onze keuken.’’
Teruggaan naar Oekraïne is iets wat Maxim ergens ook wel graag wil. Zeker nu de soldaten in zijn thuisland terrein aan het terugwinnen zijn op de Russen. ‘’Maar er zijn nog grote gebieden die ze moeten veroveren. Ik ben blij dat het er iets beter uitziet, maar we moeten blijven afwachten.’’
Punt. Of had jij nog wat?