Student Benjamin Blokhuis is op zoek naar gezellige ontmoetingen met medestudenten binnen de hogeschool. Hij gaat hiervoor de Avanssteden af en schrijft over zijn date-avonturen in de rubriek Liefde, vriendschap of een blauwtje. Aflevering 7: De rasechte Brabander Daantje.
Vrienden maken, deel II. Met iets meer succes dan de vorige keer, kan ik jullie alvast verklappen.
Nijmegen, de universiteit… Het is allemaal wat. Iedereen is gesloten. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Vorige keer heb ik verteld dat ik een soort van vrienden had gemaakt, maar niet zonder kleerscheuren. Voor wie het niet heeft gelezen: ik heb gezellig gekletst met iemand en een week later kwam ze weer naast me zitten en heb ik mijn ziel en zaligheid in haar schoot geworpen. Kwam erop neer: ik had niet door dat het iemand anders was dan de week daarvoor.
Benjamin Blokhuis is student Cabaret aan de Koningstheateracademie. Op dit moment volgt hij een master in Nijmegen. Vanuit daar schrijft hij maandelijks deze rubriek.
Echter, zij kon er toen wel om lachen en via haar kwam ik terecht in een soort vriendengroepje. We hadden het redelijk gezellig met z’n vieren, maar het genot spatte er niet per se vanaf. Het hoogtepunt was toen ik met een van hen ineens (uit volle borst!) een liedje van Sabrina Carpenter aan het zingen was in de gang, terwijl we met honderd mensen stonden te wachten tot de deuren van de collegezaal open zouden gaan.
Dat was echt gezellig en we hadden een leuk momentje. Alleen: we waren veel te luid, veel te druk, we waren aan het zingen? Het voelde illegaal. Iedereen keek een beetje raar om zich heen. Het voelde toch wat ongemakkelijk. Wat ik zeg: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Met dit groepje merkte ik al snel: het werkt niet. We zaten wel naast elkaar, maar dat was altijd ongemakkelijk. Op een gegeven moment dacht ik: ik kan maar beter alleen gaan zitten. Toen kwamen ze in de pauze naar me toe. Het was weer ongemakkelijk, tot op het punt dat iemand zei: “Ik heb niks te melden, ik ga weer naar mijn plek.” Dat was het laatste contact dat we hadden.
Een paar weken geleden kwam ineens ene Daantje naast me zitten. We raken aan de praat en het gaat redelijk vanzelf. Ze vraagt waar ik geboren ben. In het Gooi, zeg ik. Ik vraag waar zij geboren is, ze zegt: op een vakantiepark van Peter Gillis.
We lachen om de situatie: het maakt dus niet uit waar je geboren wordt. Of je nou geboren wordt in het Gooi, of op een vakantiepark van Peter Gillis: twintig jaar later zit je alsnog naast elkaar in de collegezalen van de Radboud Universiteit.
Daantje heeft rood haar en een dikke groene bril. Ze is wel echt hilarisch, trouwens. Ik ken niemand die zo Brabants is. En ik ken ook niemand die zo’n nerd is. Als ik lesstof, die behandeld wordt in een college, niet begrijp, vraagt ze grappend: “Maat, hedde gij ’t huiswerk wel gemaakt, of wa?” Ik snap niet dat ik uit Den Bosch naar het hoge noorden (Nijmegen) vlucht en dan alleen contact heb met een Brabander, maar het is oké.
Na de tweede les die we samen volgen, gaan we samen studeren in de bibliotheek. Alleen, van studeren komt niets terecht, want we gaan kletsen. En zij vertelt gewoon haar hele levensverhaal. Ik weet niet of dat een Gen Z-ding is, maar ik vind dat wel geweldig hoor. Ze vertelt over therapie, liefdes en over haar werk in de coffeeshop. Het is gewoon echt gezellig.
In de paar weken die daarop volgen spreken we elkaar vrij regelmatig. En dan is de laatste lesdag voor de tentamenperiode.
We zitten buiten om van de laatste zon van het jaar te genieten. Ik refereer aan een paar weken terug toen ze vertelde dat ze niet op de universiteit is om vrienden te maken. Het ligt wat genuanceerder dan die opmerking, maar zo kijkt ze er wel naar, geloof ik.
We wensen elkaar succes met voorbereiden op de tentamens (“Zij die gaan sterven, groeten u”), en onze wegen scheiden. Onze volgende les samen: over vier weken.
Thuis krijg ik een DM op Instagram van haar: “Ey, maat. Over die opmerking dat ik geen vrienden wil maken op school, daar val jij buiten hè, ik heb het echt kei gezellig met u.”
Misschien heb ik dan toch eindelijk een nieuwe vriend gemaakt.
Punt. Of had jij nog wat?