Liefde, vriendschap of een blauwtje: Een plek waar ik nog niemand ken

Ik heb net een cappuccino gehaald bij café Panama. Dat is overigens niet ín Panama. Dat zou ook eigenlijk heel raar zijn. Een gemiddeld café in Nederland heet ook niet café Nederland. Ik dwaal af.

Café Panama, dus. Dit café bevindt zich op de universiteitscampus van de Radboud Universiteit in Nijmegen. Het zit in de kantine (heet dat zo op de universiteit?) van het Erasmusgebouw waar ik les heb. Ik studeer tegenwoordig kunstgeschiedenis in Nijmegen als minor. 

In de laatste Liefde, vriendschap of een blauwtje was ik bij Avans op de Hogeschoollaan in Breda. Het verbaasde me toen hoe groot deze plek was. ‘Er is zelfs een glijbaan!’, schreef ik toen nog. Inmiddels begin ik te wennen aan de campus hier in Nijmegen. Ik ben me wederom doodgeschrokken van de grootte. Hier zullen ze lachen om de glijbaan. Hier zijn bushaltes, parken (met fontein) en supermarkten. Deze campus is gewoon een dorp.

Tegelijkertijd is deze campus gewoon een soort middelbare school. Iedereen is naadloos doorgegaan na zijn eindexamen en ik heb drie jaar doorgebracht op een super klein schooltje in Den Bosch in een soort micro-universum waar ik iedereen ken.

Ik voelde me weer zo onzeker als dat ik op de middelbare school was. Ik ben bang dat mensen mij een loser vinden als ik op een bankje een broodje eet, omdat ik nog niet weet dat uitgerekend dít bankje het ‘loserbankje’ is. 

Het doet me zo denken aan de middelbare school: alle meisjes hebben schoudertassen, de jongens rugzakken. Het zijn grote aftandse gebouwen. En vooral: ik heb geen vrienden.

Liefde, vriendschap of een blauwtje dus. Dat is het weer. Mijn eeuwige zoektocht naar verbinding gaat hier gewoon verder. Misschien wel juist hier. Omdat ik dus (nog!) geen vrienden heb. 

Het leuke aan geen vrienden hebben, is dat iedereen die je spreekt als een vriend voelt. Ik heb daarom gevoelsmatig al meerdere vrienden gemaakt. Ik weet alleen niet hoe ze heten. Ik zal vertellen over de eerste vrienden die ik heb gemaakt.

Op de eerste dag kwam ik in een lokaal (heet dat zo op de universiteit?). Ik ging naast een meisje zitten. Zij vroeg ‘wat studeer je?’. Ik zei: ‘cabaret’. Toen zei ze: ‘dat ken ik niet’.

Mijn eerste vriendin. Nooit meer gesproken.

Later in de week heb ik nóg een vriendin gemaakt. De docent gaf ons de opdracht om in tweetallen twee beelden uit de late oudheid en vroege christelijke kunst te vergelijken. Naast mij zat een meisje, we draaiden precies tegelijkertijd, met precies hetzelfde ongemak, naar elkaar toe. Meteen moesten we lachen. En we bleven grollen en grappen. We hebben super veel gelachen. In slechts twee minuten. Inhoudelijk hebben we trouwens totaal oninteressante dingen besproken, dus die laat ik even achterwege.

In de tweede week zit ik te wachten tot de les (heet dat zo op de universiteit?) begint. Dan komt dat meisje, met wie ik vorige week die beelden vergeleek en ik zo de slappe lach had, weer naast me zitten. Ik was echt opgelucht, want ik had eindelijk weer contact met iemand die ik ‘ken’. Zoals ik al zei: iedereen die je spreekt voelt als een vriend. 

Dus ik begin oprecht mijn hart te luchten bij haar. Ik vertel haar alles, want ik spreek gewoon weinig mensen, deze dagen. En zij blijft wat stilletjes. Ze moest niet meer zo hard om me lachen als vorige week, wat ik jammer vond. Ik vroeg haar wat ze ook alweer studeerde. ‘Filosofie, maatschappij en theologie, dacht ik?’ Waarop zij reageert met: ‘Nee, ik studeer wat anders, maar dat kan je ook niet weten, want we hebben elkaar ook nog nooit ontmoet, hè’. 

Zij was blijkbaar toch niet het meisje met wie ik die beelden vorige week vergeleek. Ze weet nu wel tot in detail hoe mijn therapiesessie van die ochtend was.

Mijn cappuccino is op (Café Panama is trouwens niet the place to go voor cappuccino). Volgende maand weer een update. Misschien heb ik wel nog meer vrienden gemaakt. Die ik dan misschien wel herken.