Met het organiseren van een sessie van Sex Education en een filmavond met de documentaire Acsexybility op Avans, besteedt Avans aandacht aan Pride in juni. Die activiteiten worden georganiseerd door de Roze Helpdesk in samenwerking met Lies Parmentier. Zij is sinds vorig jaar de eerste diversity & inclusion officer op Avans.
Lies Parmentier is ruim een jaar in dienst op Avans. Het werk als diversity & inclusion officer bevalt haar. ‘’Ik vind dat ik de leukste baan heb van Avans. Mijn werk is net zo divers als dat diversiteit en inclusie is. Ik doe van alles. Zo schrijf ik beleidstukken, overleg ik met het College van Bestuur en de Avans Medezeggenschapraad, geef workshops en presenteer. Maar ook houd ik me bezig met het enthousiasmeren en ondersteunen van mensen, de Avanslocaties en het regelen van regenboogvlaggen en sprekers”, zegt ze.
Wat heb je bereikt op het gebied van diversiteit en inclusie sinds jouw start op Avans?
‘’Op papier gaat het goed, maar in de praktijk is er nog een hoop te doen. Zoals het gebruiken van inclusieve taal, waar we een beleidsvoorstel voor schreven dat erdoor is gekomen. Daar kan ik nu ook naar verwijzen, zoals in het geval van de Onderwijs- en Examenregeling. Door de schrijvers daarvan is nu bijvoorbeeld aan het begin ‘de student’ geschreven. Dat is goed, want dat is een inclusief woord. Maar daarna gaat het weer over ‘hij’, alsof er alleen maar mannelijke studenten zijn. De intentie is goed, maar daarna vervalt het in oude patronen.
Dat geldt ook in klassen, bij studenten die in transitie zijn geweest bijvoorbeeld. Docenten en medewerkers proberen om ‘zij’ te zeggen tegen studenten die als man geboren zijn en in transitie zijn naar vrouw, maar vervallen vaak in het verwijzen naar hij en hem. We moeten daarmee blijven oefenen, want het is net als fietsen. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt. Het lastige daarbij is dat studenten maar twee of vier jaar op Avans zitten en ongeduldig zijn. Ze worden gekwetst als ze ‘gemisgenderd’ worden of als gevraagd wordt naar de voornaam die ze hadden voor hun transitie. Mensen beseffen vaak niet dat zo’n ‘kleinigheidje’, micro-aggressie, is en dus traumatiserend. Docenten en medewerkers hebben vaak wel het geduld om te oefenen, maar zijn veel langer op de hogeschool dan studenten. En je kunt niet alles weten of meteen goed doen. We moeten het onszelf gunnen om te leren en fouten te maken, we zijn tenslotte een kennisinstelling.’’
Het is Pride. Hoe gaat het met de aandacht die daar voor is op op Avans?
‘’De Roze Helpdesk draait als een tierelier, met veel actieve medewerkers en studenten. Zij organiseren veel activiteiten en evenementen. Wel mag de bekendheid ervan in Den Bosch groter worden. De Roze Helpdesk is gestart in Breda, het overal bekend laten worden kost helaas tijd.
Op sommige locaties hangen er altijd regenboogvlaggen voor de community, zoals op het Stationsplein in Den Bosch en bij St. Joost School of Art & Design. Maar bij andere locaties niet. Het is de wens om ook daar altijd vlaggen te hebben hangen. Dat ze daar niet altijd hangen, komt omdat locatiediensten zich moeten houden aan bepaalde regels. Zo makkelijk om zomaar het hele jaar een vlag op te hangen, blijkt het niet te zijn. En er zijn ook tegengeluiden. Het blijft lobbywerk om inclusief te zijn naar alle mensen en thema’s. Soms is dat frustrerend, maar je hebt een lange adem nodig. Ongeduld werkt niet het D&I-thema. Wil je cultuurverandering, dan heb je eigenlijk zeven jaar nodig. Dat blijkt uit onderzoeken vanuit de cultureel antropologen en sociologen. Mensen moeten het zien van de vlaggen niet meer als raar ervaren, net als dat er verschillende voornaamwoorden en genders zijn. Mensen zijn als een kleurig veldboeket, de verschillen maken het juist mooi. In een vorig interview vertelde ik dat Avans in 2025 nog niet honderd procent inclusief zou zijn. En daar zijn we ook nog niet, er is nog een weg te gaan.’’
Leeft het onderwerp diversiteit en inclusie op Avans, of alleen in een bepaalde kring?
‘’Ik vind dat de aandacht in alle lagen van Avans toeneemt. Dat zie je bij het College van Bestuur, dat de noodzaak voelt en voor het onderwerp staat. Maar je merkt het ook bij studenten. Die willen Pride-vlaggen, genderinclusieve toiletten en komen bij ons met ideeën. We zien het overal en op verschillende locaties, iedereen doet mee. Het onderwerp krijgt ook steeds meer aandacht in de samenleving. Je kunt er niet meer onderuit.’’
Maar niet iedere Avansstudent- of medewerker is betrokken bij jullie activiteiten. Hoe betrek je groepen die nu niet meedoen?
‘’Het liefst bereiken we met het kern- en designteam Diversiteit en Inclusie iedere student. Maar er zijn altijd mensen die meer onzichtbaar blijven en na het halen van hun diploma Avans weer verlaten. En als je niet naar een iftar wil komen, hoeft dat niet. Als je niet geïnteresseerd bent in een evenement als Sex Education, dan kom je niet. We verplichten niemand iets. Maar als je er wel behoefte aan hebt, kijken we of het het voor je kunnen organiseren.’’
Wat wil je met je collega’s op de korte en lange termijn bereiken?
‘’Op de korte termijn willen we doorgaan met wat we nu doen: beleid aanpassen, activiteiten organiseren en mensen een podium bieden. Op de lange termijn willen we meer samenwerken met onder andere GreenOffice en International Office. We merken dat zij met thema’s werken die raakvlakken met die van ons hebben, zoals de Sustainable Development Goals.’’
Punt. Of had jij nog wat?